Dubai dag 8

BlaBla Club Dubai. Een waanzinnige club! Enorm. Groots. Negen verschillende ruimtes. Drie mega balkons en dakterrassen.

Ook de inhoud is dik in orde: er draait een waanzinnige DJ er zijn danseressen, dansers, zelfs Batman & Joker komen in de ruimte The Bronx hun dansskills showen.

De DJ wordt geregeld live ondersteund door een saxofonist, de Gin Tonics smaken na een aantal dagen zonder alcohol heerlijk. De fundering voor een geslaagde avond is meer dan stevig.

Toch begint de fundering gedurende de avond hier en daar wat scheurtjes te vertonen. Dat lag niet aan de inzet van het personeel.

Zo lopen er gedurende de hele avond, dus tot 03.00, ijverige lieden rond met bezem en blik om de vloer schoon te houden. Stond er een mannetje bij het toilet dat de hele avond bij de wastafel stond en mensen papiertjes uit de machine aan stond te geven en werd er de hele avond en nacht gegeten! Pizza’s, vis, kip, complete borrelplanken, salades… In een club die eigenlijk zou moeten uitnodigen om te dansen dan wel volledig uit je dak te gaan.

Het dansen komt niet van de grond, omdat de grootste zaal The Tent, dat dus vooral als dansvloer moet fungeren, de gehele tijd gevuld bleef met tafels. Om de drie meter stond er een ronde tafel met minstens vier krukken. In de regel werden er, naar gelang het aantal schone dames, meer stoelen bijgeschoven.  

Aan het begin van de avond is het nog vrij rustig en willen wij zo’n tafel toe-eigenen.

Deze opdracht bleek niet te voltooien. Op iedere tafel stond wel een bordje met geserveerd.

Later op de avond blijkt dat de tafels ook daadwerkelijk gereserveerd zijn. Aan iedere tafel zit een gast, of zitten meerdere gasten met vrouwen die op hun beurt ver boven het niveau van hun mannelijke tafelgenoten zitten.

Door al die tafels komt de avond niet los en wordt er dus maar matig gedanst. Er hangt sowieso een vreemde sfeer. Oude minder aantrekkelijke mannen vergezeld door te mooie vrouwen die allen verveeld op hun telefoon zitten en/of met een geforceerde horecaglimlach proosten met hun vrijgevige gezelschap. Alle tafels staan uiteraard vol met de duurste flessen drank en de licht- en lasershow komen minder goed tot hun recht door al het vuurwerk dat steevast met zo’n fles wordt meegeleverd.

We hebben vrij snel door dat het geen liefde op het eerste gezicht is en die meiden aan tafel simpelweg gehuurd zijn.

Ter bevestiging trekt Niels zijn dansschoenen uit en zijn stoute aan en vraagt een vrolijke en vriendelijke jongen, die twee veel te mooie vrouwen aan tafel heeft, hoe hij hen heeft ontmoet.

Hij vertelt eerlijk en zonder enige gêne dat hij de meiden betaalt om bij hem aan tafel te zitten. Hij is vooral lekker aan het dansen met de knapste van de twee terwijl de ander met een strontchagrijnig gezicht haar Insta bij zit te werken.

Ook de andere vrouwen in de club gedragen zich anders dan anders. Vaak wordt er wel wat geflirt en gekeken, maar daar was in het begin van de avond niets van te merken. Eerder verwaand en uit de hoogte.

De meeste mannelijke gasten zijn behoorlijk in de Dubaise olie en maken zich zodoende een makkelijke prooi voor de vrouwelijke roofdieren die hier duidelijk met maar een doel is.

Het is ook hier weer zo fake en nep allemaal. Niet alleen het uiterlijk, maar dus ook de hele setting. Ik durf gerust te zeggen dat 90% van de dames binnen hoeren, temeiers, prostituees en meisjes van plezier zijn. Je ziet het gewoon voor je ogen gebeuren hoe al die meiden, door weer andere dames van de ene kant naar de andere kant gestuurd worden, om het aangeschoten wild maar te verleiden voor een wilde nacht.

Er wordt niet gedanst, nauwelijks rondgelopen de dames blijven als vastgeplakt aan hun stoel of aangelijnd aan hun klant aan tafel zitten.

Maar vanaf twee uur weken die meiden, vooral heel veel Aziaten, zich los van de tafels en besluipen ze hun prooi. Onaantrekkelijke gasten, maar wel met een Louis Vuitton shirt, Gucci tasje, Philip Plein riem en Versace schoenen…

Ook wij krijgen ineens de volle aandacht, ondanks het missen van enig Versace, Palm Angels, Dior of Gucci.  

Het wordt de dames al snel duidelijk dat wij hier niet in gaan trappen. Ook al pakken ze ons bij de hand, blijven ze ons lang en sensueel aanstaren en wordt er voldoende geknipoogd.

Een vechtpartij geeft een beetje leven in de brouwerij, tafel omver alle dure flessen en drankjes over de vloer, verder is het ondanks de geweldige setting, de goede muziek en de heerlijke Gin Tonics echt doodse en vlakke avond.

Bij buitenkomst is er nog een blik met dames met het oudste beroep ter wereld opengetrokken. Ook nu wordt er gelonkt, geknipoogd en zelfs naar ons geroepen.

In de taxi laten we de avond nog een keer aan ons voorbij gaan, terwijl de tonen van de Pakistaanse muziek het gedreun langzaam uit onze oren verdrijven. Het is inmiddels 3.35. Om 18.00 hebben we op het strand een pizzaatje gegeten. Het gerommel in de buik overstemt bijna de Pakistaanse herrie, maar Niels heeft de rol van DJ overgenomen en draait het volume nog wat hoger. Lekker dan.

Nu weten we dat er een Wendy’s vlakbij ons hotel zit. De lekkerste burger bij een fastfoodketen heb ik destijds in Amerika gegeten. Wendy’s 24/7 staat er op de neonverlichting aangegeven. Dat geeft de burger moed!

Terwijl wij onze tanden in de sappige burger zetten, komt er nu ook buiten een man langs met bezem en blik. Het is kwart voor vier ’s ochtends.

We willen de tweede hap nemen en er komt een viertal zwarte dames binnen. Allevier behoorlijk gezet, en dan druk ik mij nog heel erg voorzichtig uit.  Iedere stylist zou hier een jaar werk aan hebben, voor zowel de kleding, het haar en de make-up! Over de tatoeages is ook niet al te lang verstandig nagedacht.

Duidelijk Amerikanen.

We raken aan de praat en deze dames hebben er wel zin in. Mijn halve burger komt bijna weer omhoog, alleen bij de gedachte al. De meiden zijn wel heel leuk en grappig. Eentje voert het hoogste woord, terwijl de anderen voor vier weeshuizen aan eten bestellen. Ze komen uit Chicago en als ze horen dat wij uit Nederland komen willen ze gelijk softdrugs van ons kopen.

Alhoewel deze vrouwen qua schoonheid niet in buurt komen van al de popjes in de club, minstens twee blokken verwijderd, zijn dit wel de eerste die lekker eerlijk, oprecht en zichzelf zijn.

Dubai dag 7

De routine zit er lekker in. Om 7.30 ben ik wakker en om 7.55 zing ik mijn kamergenoot langzaam de realiteit in. We sporten een uurtje en maken ons klaar voor een dagje bezienswaardigheden.

Het is hier zo warm en heet dat grote afstanden fietsen of lopen niet te doen zijn. Toch willen we wel wat meer zien dan de kelder van het ontbijt, de ontbijtzaal en het strand. Dus hebben we Sajid, onze vriendelijke Pakistaanse Uberchauffeur, gevraagd om ons een dagje rond te rijden. ‘Ons’ is deze dagen Niels en ik. Ghias en nu ook Hassan kiezen volledig hun eigen weg.

De eerste stop die we maken is bij de kruidenmarkt. Na twee meter is er al door vijf verschillende personen zeventien keer aan mij gevraagd of ik iets wil, wil proeven, wil kopen, wil voelen, wil ruiken. Dit gaat de volgende 14 minuten zo door. Dan is Niels er ook klaar mee. Ik natuurlijk al veel eerder.

Ik moet wel vermelden dat het een prachtige idyllisch en nostalgische setting is, al die verschillend kruiden en dus kleuren in rieten manden of gebakken potten. De opdringerige verkopers maken dit magische beeld oprecht kapot.

De volgende halte is de goudmarkt. Nu ben ik zelf zeker geen ekster, maar Niels wil iets moois voor zijn meisje kopen. Je ziet door de bomen het bos niet meer. Dat is niet zo gek, daar meer dan 300 juweliers hun glimmende en glinsterende sieraden aan de man of vrouw willen brengen. Uiteraard heeft Niels iets speciaals in zijn hoofd, dat eigenlijk niet zo speciaal is. Het is namelijk een slavenarmband zonder opsmuk, tierelantijntjes, juwelen of diamanten.

Dat is nog best een lastige opgave. We gaan zeker een stuk of tien zaken binnen, kijken en vragen naar de slavenarmband, en gaan steevast onverrichter zaken weer door. Na die tien winkels vinden we het beiden meer dan genoeg. We lopen terug naar waar Sajid staat geparkeerd. In het laatste winkeltje op de rij, voordat we de hoek omgaan en de goudmarkt achter ons laten, zien we in de etalage precies de armband liggen waar Niels naar op zoek is. We reageren overduidelijk veel te enthousiast, hetgeen het afdingen niet echt vergemakkelijkt.  

Toch weet Niels een mooie prijs te maken en stappen we bezweet maar voldaan de verkoelde auto weer in.

Sajid vertelt honderduit, maar we verstaan er allebei bar weinig van. Hij lacht vriendelijk zijn geelbruine tanden bloot en eindigt iedere zin met ‘Sir’. Niels ziet hem wat in zijn mond stoppen en vraagt wat het is. Ietwat gegeneerd vertelt Sajid dat het snus is. Het is heel slecht geeft hij aan. De geelbruine tanden zijn niet eens zijn eigen tanden. Die heeft hij voorgoed voor dit setje ingeruild.

Hij is zo aardig en zo vriendelijk. Maar ik ben na drie uur wel uitgereden. We komen langs Dubai picture Frame, vreemd eigenlijk dat we hier langsrijden. Een groot gebouw in de vorm van een schilderijlijst. Andere gebouwen vind ik absoluut indrukwekkender. We passeren het eerste hotel van Dubai. Dan stoppen we bij de Dubai Mall, als we hierdoorheen zijn gelopen komen we bij de Burj Khalifa. Ongekend hoe groot en hoog dat gebouw is. Een goede foto maken is gewoonweg onmogelijk. Daar is deze jongen echt te hoog voor. We doen Palm Jumeirha aan, waar twee mega grote en dure hotels staan. Alles is duur hier. Maar deze hotels steken er met kop en schouders bovenuit. Er is zelfs voor deze twee hotels een aparte metrobaan aangelegd.

De laatste stop is in aantocht. We vragen of hij ons bij het mooiste en beste strand kan afzetten dat hij kent. Niet dat hij al zijn verdiende punten moet inleveren, maar stijgen op de ladder doet hij ook niet.

We komen aan op een strandje van een meter of 8 breed. Het ziet er zwart van de bruin gebronsde mensen. Om de 5 meter staat of moeder, vriendin of de vriend/man van een dame in het water, in de branding, staand op het strand, liggend in de kabbelende golven te filmen en te fotograferen. Je lacht je kapot! Wat een poppenkast en schijnvertoning.

Terwijl de zon langzaam achter het hotel zakt, dank Sajid voor inderdaad de mooiste zonsondergang van Dubai, komt er een man met twee kamelen aanlopen. Dit lijkt het begin van een mop, maar levert in plaats van een lach, prachtige foto’s op.

We besluiten zo ver mogelijk langs de kust richting het hotel te lopen. Het is ongelooflijk hoeveel warmte er van de zee afkomt, nu de zon niet meer schijnt. Een paar uur terug zocht je het water nog op voor wat ‘verkoeling’, nu loop je in de branding tegen een muur van warmte op.

Na zo’n 19.000 stappen, zien we dat het nog zeker 19 km is naar het hotel.

De Uber is om de hoek en brengt ons weer veilig ‘thuis’.

Dubai dag 5

Met versnelde looppas gaan we richting de zaal. Het is 18.50 dus we zijn keurig op tijd. Ik steek mijn hoofd om de hoek van de deur en zie dat ze de tafels nog aan het monteren zijn, de stoelen worden rechtgezet en het podium wordt verbouwd. We konden het inmiddels verwachten, maar 19.00 gaan we niet redden.

De hele dag is er geen eten geserveerd, dus als er eenmaal wat culinaire happen worden geserveerd, storten de gasten, visagisten, make-up artiesten, sponsoren en andere gedienden zich op het buffet. De modellen zitten niet meer achter de kap- dan wel make-up tafel, maar worden in een trouwjurk gehesen. Ik weet dus nu ook waarom de meeste meiden zo dun zijn. Die hebben eerst zonder een hap te eten 5 uur in de schmink gezeten en kunnen nu nog twee uur voor de jurk uittrekken, of eigenlijk aantrekken.

Dan om 21.00 gaat het dan toch beginnen. De goodiebags staan onder de stoel, de muziek staat knetterhard, de lichten doen hun werk, de microfoon af en toe en op z’n tijd net iets te. Een enorme piep knettert uit de boxen. Het mag de pret niet drukken zou je zeggen. Toch wel.

De zaal zit vol, het eerste model komt op. Struikelt half over haar jurk, mag krap twee minuutjes haar schoonheid, make-up en jurk tonen. Nou ja, voor haar make-up en jurk de schoonheid zit daaronder verborgen. Op het megagrote LCD-scherm is haar uitgeputte, zenuwachtige en gespannen bekkie te zien. Dat ik dat kan zien door die plamuurlaag heen, zegt natuurlijk heel wat. Ik verwacht dan ook een daverend applaus, een snoeihard gejoel, zelfs een staande ovatie. Helaas. De enige drie die klappen en fluiten zijn Niels, Hassan en ik. Ghias is vooral met zichzelf en de camera bezig.

Ik kan het echt niet geloven. Zit je 7 uren lang stil, te wachten, zonder hap eten (als je geluk hebt, brengt een vriendelijke jongen uit Nederland je een flesje water of zijn jasje als je sterft van de kou door de airco) terwijl er aan je gesleuteld wordt… Mag je amper twee minuten van je roem genieten… zit vrijwel de gehele zaal op z’n telefoon en zijn het drie idioten uit Nederland die ter compensatie extra hard klappen en joelen. Zit je, nu ik er zo over nadenk, natuurlijk ook niet op te wachten. Alle make-up artiesten die het model onder handen hebben genomen krijgen een trofee en een diploma. Ik denk terug aan al die spiegels vanmorgen die aan beide kanten waren gevuld. Mijn gedachte wordt aangevuld met de tientallen bekers die op de statafels staan en besef dat dit een lange, zeer lange avond gaat worden.

En het wordt een lange avond. Het is de muziek die te hard staat, de dorst die kan niet worden gelest, maar bovenal kijk je zo’n veertig keer naar hetzelfde model dat opkomt. Allemaal zijn ze zo opgemaakt dat ze niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. We leven toe naar het moment dat Hassan naar voren wordt geroepen.

Dan is het moment daar.

Ghias is gewapend met twee telefoons, ik met één. Alles moet immers voor de socials worden vastgelegd.

‘Hassan Ibach, Sipan Style!’ Uiteraard wordt er nog veel meer gezegd, maar dit is wat ik versta.

Hassan stapt achter zijn VIP-tafel vandaan en loopt naar het podium. Zojuist deden we idioot, nu compleet debiel. Het brengt wel leven in de brouwerij, want ook de meeste andere gasten weten met gepaste tegenzin of uit eigen initiatief de handen op elkaar te krijgen.

Hadden die arme meiden maar zoveel lef als Hassan. Hij neemt absoluut de tijd en de ruimte om iedereen hartelijk te bedanken. Uiteraard worden de socials niet vergeten.

Dan wordt de eigenaar van de hoofdsponsor naar voren geroepen. Ik ben erg benieuwd, want hoe slecht het ook georganiseerd is, niets is te gek qua kosten. Zoveel professionele camera’s, security, licht, geluid en techniek. Ook de goodiebags zijn rijkelijk gevuld. Dus welke patjepeeër komt er met zijn dikke reet naar voren? Dan zie ik aan de voorste VIP-tafel wat beweging. Er wordt een stoel naar achteren geschoven. Ik zie alleen geen dikke reet, maar een iets te wijd zittend pak.

Het is de vriendelijke bonenstaak met de zeer plaatselijke baardgroei die naast een trofee ook nog een enorme ketting aan goud uitreikt. Dit trucje herhaalt hij, uiteraard erg ongemakkelijk, enkele keren. We zijn werkelijk met stomheid geslagen.

Eindelijk loopt de show op zijn einde. Weer willen behoorlijk wat mensen met ons op de foto. Wij willen graag op de foto met mevrouw Manal. De ontzettend vriendelijke en lieve eigenaresse van de organisatie, die ons ondanks alle drukte en de ondraaglijke pijn aan haar voeten ons steevast heeft geholpen. Haar voeten moeten namelijk wel wat aan gewicht dragen.

Maar ze blijft glimlachen en loopt graag met ons mee. We krijgen nog wat complimentjes en dan schreeuwt ze wat Arabisch door de gang. Niels en ik lachen, weer totaal onwetend, vriendelijk mee.

Direct gaan er wat personeelsleden rennen. Ze komen terug met twee awards. Naast de complimenten kunnen we ook deze in onze zak steken, omdat ze zo fijn met ons heeft gewerkt.

Ghias, voelt zich gepasseerd en jat natuurlijk zelf een overgebleven trofee van de tafel.

Een van de visagistes is zo gesloopt dat ze het zware beeldje van metaal en glas niet eens meer goed vast kan houden. Het valt in stukken uiteen op de marmeren vloer van de entree. Wij geven gauw een van onze beeldjes. Zij blij en dankbaar. Wij krijgen snel een nieuwe.

Maar de mooiste verrassing van de avond moet dan nog komen.

We komen Faris in de gang tegen. Althans wat er van deze fijne snuiter over is. Ook hij is aan het einde van zijn latijn. Toch blijft hij vriendelijk, dankbaar en geïnteresseerd.

‘Jullie gaan morgen terug hè? Goede reis alvast!’

Dan ontstaat er een gesprek tussen Hassan en Faris in het Arabisch dat ik voor deze keer wel min of meer kan volgen.

We moeten morgen het hotel uit. De kamers waren alleen voor tijdens het event geboekt.

Het is 9 mei en we vliegen pas de 15^e terug.

Dus. 

Dubai dag 4

Dag twee van het event. Onze routine van eerst een uur sporten, pakken we graag weer op.

Na het ontbijt komen we samen en maken we plannen voor deze dag. Het is, uiteraard, niet duidelijk wat en wanneer er iets van ons wordt verwacht.

Onze presentatietafel kunnen we niet meer dekken, ondanks onze ferme ruk aan de noodrem heeft Hassan vrijwel alles weggegeven. Een half gevulde tafel is geen porem.

Hassan heeft grotere plannen.

Er volgt een warrig verhaal over een blauw vinkje, meer dan een miljoen volgers, bij Tik Tok.

Lang verhaal kort: Hassan heeft recht op dit vinkje, maar krijgt dit in Nederland niet voor elkaar.

Dus zoekt hij het hogerop.

Een vriendin hier in Dubai pikt ons op om naar het hoofdkantoor van Tik Tok te brengen.

Verstandige jongen die ik ben, geef gelijk aan dat ik niet mee hoef en ik liever naar het strand ga.

Niels, in al zijn jeugdige naïviteit, wil ook heel graag mee naar het hoofdkantoor. Ik geef overduidelijk te kennen dat dat helemaal niets wordt en veel langer gaat duren dan gepland.

Ik heb mijn glazen bol niet eens bij me!

Dus Niels en ik worden bij het strand afgezet. Het is 38 graden. Het zeewater slechts 29 graden. Toch zorgt het voor de nodige verkoeling. Om de haverklap smeren we ons in met sterke zonnebrand. Onze Russische buren zijn dit heimelijk vergeten. Het doet al pijn als je er naar kijkt.

Op het strand valt nog duidelijker op hoe nep alles is. Dames die op hun opgeblazen borsten blijven drijven… Bilimplantaten die door de thongs extra worden benadrukt. Hairextensions, nepwimpers, uiteraard de opgespoten lippen. Alles is nep.

Zelfs het strand zelf is nep. We vragen een groepje jongens of we hun beachball set kunnen lenen.

We staan heerlijk een balletje over te slaan. In een uiterste poging een bal te halen, ga ik met mijn voorste voet diep het zand in. Ik bezeer me lelijk. Onder de 10 centimeter zand zit beton.

Overigens doe ik natuurlijk zelf ook keurig mee met de schijnvertoning. In plaats van de vaste klant die ik ben, ga ik immers mee als manager van Sipan Style, voor Nederland en de rest van Europa.

Fake it till you make it!

De uren kabbelen net als de golven heerlijk voorbij. Mijn voorziene blik wordt bevestigd door het eerste berichtje van Hassan. Het gaat iets langer duren…

Schoorvoetend geeft Niels nogmaals toe dat het strand bezoeken absoluut een betere optie is geweest dan het hoofdkantoor van Tik Tok.

We gaan wat eten en keren terug naar ons plekje. Niels heeft een gierende after lunch dip en valt na een seconde of veertien in slaap. Ik geef mijn ogen goed de kost, geweldige om al deze nepheid zo van een afstandje te aanschouwen.

Dan. Als muggen op een lamp, gaan al deze neppers allemaal op hetzelfde moment gewapend met telefoon of professionele camera naar de branding. De zonsondergang is ingezet. De eendenbekjes worden van alle hoeken en standen gefotografeerd. Een waanzinnig schouwspel.

Inmiddels is het bijna 20.00.

Hassan geeft aan dat het nog wat langer gaat duren. Maar wij worden zo opgepikt. Toch niet. Neem zelf een taxi. Wacht. We worden opgepikt. Neem zelf een taxi.

Dat we geen internet hebben en er niet makkelijk geappt kan worden, maakt het er niet makkelijker op.

We nemen toch een Uber. We komen aan bij het hotel. Het is inmiddels 22.15 en er zijn nog geen plannen voor het eten.

Uit het niets komt Ghias ineens aanzetten. Die geeft te kennen dat het bij Hassan nog iets langer gaat duren. Zonder een enkele vraag over onze planning, kiest de diva weer zijn eigen weg.

Wij zoeken een gezellige Italiaan, het local food zijn we nu eventjes beu.

Ik wil mijn portemonnee pakken. Geen portemonnee. Alles bekeken, overal gezocht. Geen portemonnee. Ik voel me genept, honger is verdwenen, ik ben er klaar mee, we gaan slapen.

Hassan zou om vier uur klaar zijn met zijn afspraak. Wat dat betreft heeft hij gelijk.

Het enige verschil is dat het geen 16.00 is, maar 04.00.

Dubai dag 3

‘Ik moet toch pas om 17.30 op?’

Ok. Het is zoals het is. Snel wordt het kapsel van het model in een handdoek gewikkeld. Hassan vlucht een vergaderruimte in om een maagdelijk wit overhemd aan te trekken.

Ik ren met zijn kappersspullen vooruit.

Voor de zoveelste keer wordt Hassan, Sipan Style, omgeroepen. Voor de zoveelste keer blijft het podium angstvallig leeg.

Dan is ook Hassan zover.

Niels rent ook in volle sprint nog even terug om de essentiële borstel en föhn op te halen. Die zou Ghias meenemen, maar de motor hapert…

Als Niels bij de kapperssalon aankomt, ziet hij een verhitte discussie tussen de eigenaresse en Ghias. Hij krijgt de borstel en föhn absoluut niet mee.

Ook Niels mengt zich in de discussie, maar de eigenaresse blijkt en blijft onvermurwbaar.

Pas als het magische woord wordt genoemd, namelijk de naam van de sponsor en organisator van het geheel, weet de vrieskist van de kapperszaak niet hoe gauw ze de spullen mee moet geven.

In volle sprint komt Niels naar Hassan toegerend, die inmiddels alweer enkele minuten staat te wachten, de zaal wordt er niet enthousiaster op.

Dit wordt pijnlijk duidelijk wanneer Hassan dan eindelijk het podium opkomt.

Een laf en slap applausje van enkelen uit het publiek.

Niet de opkomst die wij voor ogen hadden.

De avond ervoor hebben we alles tot in de puntjes doorgenomen. Eerst de video, dan de foto van het model voordat ze onder handen werd genomen, daarna komt Hassan met het model op, vervolgens knipt hij haar op het toneel onder de beukende tonen van zijn uitgekozen muziek, dan geeft hij mij het woord, ik geef het woord weer terug en Hassan sluit de boel af!

Kat in het bakkie!

Niets, maar dan ook werkelijk niets is komt hiervan terecht. De film is inmiddels al drie keer afgespeeld in de afwezigheid van Hassan. Bij het aanleveren van de drie nummers was Hassan het spoor even helemaal bijster. Hij heeft namelijk het verkeerde spoor gestuurd, het spoor met alleen zijn stem. Ook mooi, maar een stuk minder swingend.

Het model zit al op het podium als haar foto wordt getoond, de lijst met fouten is oneindig. De zaal is dan ook behoorlijk ingekakt.

Zelfs kan de muziek niet worden afgespeeld.

Niels en ik besluiten backstage het heft maar in handen te nemen. De jongen achter de knoppen heeft duidelijk zijn dag niet. Via Spotify zetten wij uiteindelijk zelf maar een trancelijst op.

Dan gaat de de knop werkelijk letterlijk om!

Hassan krijgt schwung. De zaal wordt wakker. Het gaat geweldig. Jammer dat de microfoon het dan weer wel, maar meestal niet doet.

Een van de organisatoren komt op mij af en vraagt hoe en wat ik precies ga zeggen. Ik laat haar mijn speech zien en zij ziet dat het in het Engels is. Met een pijnlijk gezicht vertelt ze dat 80% van de zaal nauwelijks Engels spreekt. Lekker dan. De hele dag druk lopen te maken, mede om deze speech.

Dan stelt zij voor het te vertalen! Wat een gouden meid en wat een platina idee. Ik neem de speech nog een keer door en terwijl ik dat doe zie ik in mijn ooghoek onder het podium een paar benen. Sterker nog ik zie meerdere paren benen. Wanneer ik buk zie ik tot mijn verbazing dat er zeker drie mensen onder het podium liggen te slapen. Ze hebben, zo vertelde Faris, de hele nacht doorgewerkt. Ook Faris heeft wallen tot op z’n ballen. Hij is al 48 uur wakker.

Ondertussen is Hassan bezig aan zijn laatste loodjes, die dit keer het minst zwaar wegen. Als een moderne danser beweegt hij sierlijk met scharen, borstels en de föhn om het model heen. Alleen de échte windmachine mist.

Klaar.

Hij draait de stoel naar het publiek en een daverend applaus valt hem ten deel.

Wij, de dame met het gouden aureool boven haar hoofd en ik, gaan brutaal het podium op en pakken ons moment. Het gaat fantastisch. Zelfs om de grap aan het begin wordt nu twee keer gelachen. Pure winst.

Ook wij mogen een flink applaus in ontvangst nemen.

Als ik de zaal nog eens rondkijk, valt mij het volgende op: al deze vrouwen hebben duizenden Dirhams neergelegd voor de plastische chirurgie, maar zien er allemaal min of meer, nou zeker meer, hetzelfde uit.

Niemand van deze dames is in haar eendje nog echt uniek.