Au ik groei

De nacht is kort geweest. Erg kort. Pelle is alweer zes lentes jong en heeft de laatste tijd erg veel last van groeipijnen. De kleine korte pootjes beginnen langzaamaan te transformeren naar wat langere soepstengels.

Dit gaat spijtig genoeg gepaard met veel pijnen, vooral in de nacht. Hevig snikkend zoekt hij dan het warme nest van papa en mama en kruipt tussen ons in. Half slapend worden de kuitjes en scheenbeentjes gemasseerd en wanneer het sinasprilletje gaat werken valt het jonkje eindelijk weer in slaap.

Dat je als ouder vrijwel al je ruimte in moet leveren, je zou bijna denken dat hij al twee meter is, doe met liefde. Het verschil met het kussen en de bedrand is immers nauwelijks merkbaar. Af en toe word ik wakker gemaakt doordat er een klein handje op mijn gezicht wordt gelegd. 

Overigens denk ik dat het vannacht niet alleen de groeispurt is geweest.

Pelle is al groot en wil op zijn eigen fiets naar school. Woensdagmiddag heeft hij heel bij een vriendje vooral veel buiten gespeeld en ook daar is hij op de fiets alleen naar toe gegaan. Vanaf het vriendje is hij helemaal naar Sporting ’70 zijn voetbalclub gefietst. Op het standje koffiemolen om maar enige snelheid te kunnen maken.

Op het voetbalveld is Pelle, net als zijn broers, als een vis in het water. Hij mag dan nog steeds de kleinste zijn, hij heeft goed zicht op het spel, een techniek waar vader jaloers op is en op zijn inzet is nog minder af te rekenen.

Als hij klaar is met zijn training sluit hij aan bij de training van zijn oudere broer. Ook daar geeft hij alles. Die soepstengeltjes hebben heel wat kilometers gemaakt vandaag.

De groeipijn in de benen zal naar alle waarschijnlijkheid hand in hand gaan met wat gewone spierpijn.

Vaak smeer ik zijn beentjes even in met Nivea gezichtscreme, een placebomiddel dat vaak soelaas biedt.

Mocht ook dit niet werken, dan krijgt hij een Sinaasprilletje.

Het beste medicijn is uiteindelijk toch het warme bed van papa en mama.