Dag Sinterklaasje  

Dat begin augustus de eerste pepernoten al in de schappen liggen, de Pietendiscussie elk jaar weer veel te veel aandacht opeist en het Sinterklaas kapoentje mij niet alleen de keel uitkomt, à la. Zelfs dat ik de helft van de tijd met een Pietenmuts op moet lopen, kan we weinig deren. 

Maar drie weken met drie zonen/Pieten van twee, vier en zes jaar oud in huis meedoen met de Sinterklaasgekte is ondoenlijk en gun je je ergste vijand niet. Vooral de middelste Piet gaat volledig en dus voor de volle honderd procent op in zijn rol als Piet, excuus Hoofdpiet.  

  

‘Ik heet niet Nìls, ik heet Hoofdpiet!’, krijg ik meer dan eens met gepaste agressie en samen met een handje pepernoten naar mijn hoofd geslingerd.   

  

Iedere dag moeten mijn drie zonen in een Pietenpak dan wel Sinterklaaspak worden gehesen. Dat dit niet drie weken lang iedere dag kan, levert meer dan heftige discussies op.  

Als er dan op gezette tijden toch aan die vraag wordt voldaan, breekt de hel los als niet de juiste maillot of ‘Pietenschoenen’ aanwezig zijn. New Balance schoenen die plots getransformeerd zijn tot Pietenschoenen en derhalve inmiddels met alle andere Sinterklaasspullen kunnen worden opgeborgen. Daar het echte Pietenschoenen betreft kun je die vanzelfsprekend de rest van het jaar echt niet dragen. Lekker dan. 

  

Ook wanneer in de gauwigheid of een tikkeltje expres de roetstrepen zijn vergeten, vliegt het dak, jammer genoeg zonder Sint, van het huis.  

Als de schoen is gezet en Sint heeft besloten een kleine speurtocht in dichtvorm uit te zetten, wordt dit door Nìls, uhhh excuus Hoofdpiet, absoluut niet gewaardeerd. ‘Ik houd niet van brieven!’ Met de armen krampachtig voor zijn borst gekruist zoekt hij stampvoetend een hoek die hem goed Sint…   

  

Ook als de kicksen moeten worden ondergebonden voor de wekelijkse voetbaltraining, kan dit natuurlijk niet zonder Pietenpak. Vader besluit verstandig dat de gewone kleren onder het Pietenpak aanblijven, het is immers jammer de jammer genoeg geen juni.   

Na vijf minuten in de welbekende hoek en tien minuten voor de spiegel komt Hoofdpiet schoorvoetend naar mij toe en geeft me een knuffel met de woorden: ‘Ik wist niet dat het zo mooi zou staan… Sorry, Papa.’ Ik had willen schreeuwen: ‘Ik ben niet papa! Ik ben Sinterklaas!’, maar heb dat niet gedaan en het Pietje maar al te graag in mijn armen gesloten.  

  

Op pakjesavond wisselt Hoofdpiet even van rol met Huispiet. Gewapend met plantenspuit en duizenddingendoekje wordt het hele huis gestoft en worden alle ramen gelapt. Hij gaat zo op in zijn rol dat wanneer hij snurkend tegen de laatste ruit wordt wakkergemaakt en naar bed wordt gestuurd, hij niet te stoppen is en slaapwandelend doorgaat met poetsen.   

  

Ook het Minipietje heeft zo zijn manieren om de man des huizes tot waanzin te drijven. Natuurlijk moet hij net als Hoofdpiet en Stuntpiet zijn Pietenpak aan. Hier blijft het alleen niet bij. Het Zie ginds komt de stoomboot is nogal favoriet bij de Minipiet en hij ziet dan ook graag dat eenieder dit fijne nummer, onder bepaalde dwang: Inge! Inge! Inguuuuhhh! luidkeels meezingt. Tevens weet Minipiet inmiddels hoe YouTube werkt, en vervelender nog, waar de repeat-knop zit… Na 746 keer Sinterklaas kapoentje, begint papa toch echt te schuim(pjes)bekken.    

  

De oudste en de wijste, Stuntpiet, doet graag mee aan de drukte, maar zit vooral zichzelf af en toe in de weg. De wallen tot op zijn ballen geven aan in welke conditie hij verkeert. Toch merk je dat hij echt de wijste is. Hij legt graag uit hoe het zit, hoe de Pieten nu binnenkomen, hoe Sinterklaas wist wat zij op hun verlanglijstje wilden hebben en wat er allemaal bij het Sinterklaasjournaal gebeurt.   

   

De blije Pietenbekkies bij het luiden van de deurbel, het zien van de zak cadeautjes en het openen van de pakjes doen me eerlijk gezegd snakken naar het volgende Sinterklaasfeest. Tja, niets zo veranderlijk als een Piet.