Een snoepreisje 

De temperaturen doen Zuid-Spaans aan, dus de vier keer vijf kilometer tijdens de Scholen Avondvierdaagse zijn allesbehalve een straf.  

Vol goede moed en met stevige schoenen beginnen wij donderdagavond voor de laatste maal aan de prachtige vijf kilometer door onze Domstad.

Onderweg kom ik ogen te kort. Aangezien er vele Utrechtse scholen meelopen, is het erg gezellig en minstens zo gemêleerd. Opa’s met een kleinkind aan de hand, een baby die door de oudere zus wordt voortgeduwd, alle scholen met een eigen T-shirt. Prachtig. Enkele types die wij op onze route tegenkomen zijn zelfs documentaire waardig. 

Voor mij met stip op één de vrijwilligers die zorg moeten dragen voor het veilig bewandelen van de paden, lanen en tussendoorweggetjes. Alhoewel de meesten net hun laatste shot puur dan wel methadon soldaat hebben gemaakt, nemen zij hun taak, soms wat lachwekkend, bloedserieus.  

Verbaasd zie ik hoe een dame op leeftijd vrij agressief, vol overtuiging en met ferme fluittoon gesommeerd wordt om te rijden. De lieverd dondert bijna van haar fiets en maakt haastig en bibberend rechtsomkeert. 

Al gaat het handelen van de vrijwilligers soms wat onhandig, toch niets dan lof en veel respect voor deze vrijwilligers voor hun tomeloze en in sommige gevallen tandenloze inzet!

Bij het passeren van een andere school komt er ongevraagd een walm van goedkope shag, suiker- en snoepgoed mijn neus binnen.

Deze weerzinwekkende lucht neem ik maar wat graag voor lief, ik vertraag zelfs de pas om alle tattoos goed van dichtbij te kunnen bekijken. De ene tijger is nog lelijker dan het andere aarsgewei. Ieder zijn smaak.

Ik ben misschien wel een hele saaie lul, aangezien ik geen tatoeage heb. De helft van de plakplaatjes kan ik niet kan zien, omdat ze verdwijnen onder de vele vetrollen die de lichamen rijk zijn. Deze chronische vorm van overgewicht komt spijtig genoeg bij alle leeftijden voor die ons pad kruisen.

Enkele kinderen lopen halverwege de route al zo krom van al het snoep om hun nek, dat zij bij het finishen direct twee maanden plat zouden moeten met een fikse hernia. ‘Gelukkig’ snoepen ze meer dan de helft onderweg al op, zodat ze die ballast tenminste kwijt zijn. Natuurlijk wordt er bij onze wandelaars ook gesnoept en zijn er zelfs enkele tatoeages te zien. Maar niet in zo’n enorme hoeveelheid.

Verbaasd kijk ik in de rondte. Mijn oog valt op een jongedame met een veel te strak truitje, een bratwurst zit losser in zijn velletje. Ik zie direct dat ze te jong is om in blijde verwachting te zijn, echt blij ziet ze er overigens ook niet uit. De overtollige kilo’s op deze leeftijd raak je immers maar zeer moeilijk kwijt. Met een blikje Red Bull in de ene en een zak zuurtjes in de andere loopt zij op moeder af. Arm kind.

Ik bedenk met plotseling dat haar moeder, die mijn kant op kijkt, misschien mijn zoontje juist een arm kind vindt. Welke vader beloont zijn kind nou niet voor deze prestatie?

Toch wat schuldbewust, koop ik bij de finish een ijsje voor hem. Gewoon eentje, dat dan weer wel.