Kerstballen    

De rookpluimen van pakjesboot 12 zijn nog net in de verte zichtbaar of zoonlief staat al ongeduldig trappelend voor me wanneer nou eindelijk de kerstboom komt.  

  

Pa en moe vinden een weekje rust na de Sinterklaasdrukte wel op zijn plaats, dus wordt er afgesproken het volgende weekend de spar in huis te halen. Vorig jaar is de boom tijdelijk op het balkon gestationeerd, maar door de matige zomer en de zachte winter kan hij nog best een jaartje mee.  

Eerlijk gezegd heeft hij wel wat last van een optrekkende naaldgrens en is een goede toupet nog net niet nodig, maar hij staat. Niet te veel aan hem zitten en de ballen nog voorzichtiger dan anders de boom in slingeren. Vanzelfsprekend laat de oudste telg de eerste bal uit zijn vingers glippen, een zelfgeschilderde jaarbal van oma. Alle Actionballen van €0.12 hangen wel keurig op hun plek, dat dan weer wel.  

  

Inmiddels staat de kerstelpee van Bing Crosby te kraken op de achtergrond. Alleen als we de plaat op de ‘Donald Duck-stand’ zetten, het hoogste aantal toeren, is het voor mij nog enigszins te doen. De jongens rollen gierend van het lachen over de grond. In een elpee zit in de regel een mooier geluid dan in een cassette, cd of streamingdienst, maar dan moet hij wel ongeschonden en ongevouwen uit de hoes glijden.  

Helaas.  

Sorry Bing.  

Dankbaar wordt er gebruik gemaakt van een cd met  kersthits, en staat iedereen mee te dansen en te zingen. Het meezingen van een vierjarige met anderstalige nummers is een avondvullend programma met als klapstuk: Feliz Navidad, dat door onze kerstbengel snoeihard wordt mee geblèrd als:   

  

‘Verlies Maria, lalalala, Verlies Maria…’ 

  

Wanneer de boom keurig is versierd, er weliswaar bijna meer naalden op de grond liggen dan dat er in de boom hangen, moeten er voorbereidingen worden getroffen voor het kerstdiner op school. Alle kinderen uit de klas moeten iets lekkers meenemen en wij hebben besloten gezonde rauwkost en zelfgemaakte gehaktballetjes mee te brengen. De oudste besluit met de jongste te gaan spelen en onze kerstbengel helpt mij mee met ballen draaien.   

  

Na een minuut of wat stoot hij mij aan en met een vluchtige, maar welgemikte knik richting zijn broers fluistert hij mij vertederend in het oor:   

  

‘Wat zijn ze lief aan het spelen hè.’   

  

Even later gevolgd door de even moederlijke woorden:   

  

‘En zo lekker rustig ook.’   

  

Hikkend van de slappe lach draai ik verder tot de 74 balletjes in de juiste vorm zijn gekneed.   

  

Op de avond van het kerstdiner staan alle kinderen, ouders, meesters en juffen in hun nette hemd, blouse of avondjurk buiten op het schoolplein. Daar waar er vorig jaar nog werd gedrongen en geduwd om zo dicht mogelijk bij de vuurkorf te staan, staat men nu met klotsende oksels mierzoete en niet te versmaden Glühwein weg te werken. Een loeikoude Desperado, Mojito of anderszins waren meer op hun plek geweest. Het diner is overweldigend, onze ballen gaan als warme broodjes. De laffe warme broodjes zelf, daar is helaas geen bal aan.  

  

Na het overweldigende diner is het tijd voor enkele optredens in de gymzaal. De gymzaal is spijtig genoeg niet omgetoverd tot een winterwonderland, maar tot de warmste sauna van Utrecht en omstreken. Na wat bikram zingen en bikram danspogingen, vult de gymzaal zich met zweetlucht, dancemoves en kerstjingles. Nìls heeft het wereldrecord luchtgitaarspelen werkelijk verpulverd.   

   

Na nog geen vier meter in de bakfiets verandert onze kerstbengel in een kerstengel en valt moe, maar zeker voldaan in een welverdiende slaap. Ook zijn broers kunnen nog nauwelijks de ogen openhouden. Vechtend tegen de slaap, want Lars is als oudste natuurlijk nog lang niet moe, gaan we huiswaarts. Thuis krijg ik pas echt het gelukkigste kerstmoment. Niets geeft een vader een beter gevoel dan zijn kind slapend op de schouder naar zijn bedje te brengen, hem over zijn engelenhaar te aaien en hem de allergelukkigste kerstkus te geven en dan te fluisteren:  

  

‘Vrolijk kerstfeest, lieve jongen.’