Meedoen

‘Ben ik nou zo slim of zijn jullie nou zo dom!’ De legendarische woede-uitbarsting van Louis van Gaal in 1996.  

Ik moet er in deze moeilijke tijd vaak aan terugdenken.  

Demonstraties tegen het coronabeleid.  

Ik begin gefrustreerd aan mijn tweede schoen te knagen als er weer zendtijd wordt verspild aan een of andere wappie die er heilig van overtuigd is dat Bill Gates achter corona zit. Hij zal ons allemaal via het 5G-netwerk nog verder besmetten met de pest-tyfus-puilen-pokken.  

Ik vind het idee dat zo’n mevrouw een enkel warhoofd besmet met haar ideeën minstens zo eng als corona zelf.  

In veel gevallen gaat het om gekkies die meerdere klappen van de molen hebben gehad en die verder weinig invloed zullen hebben op die enkele mafklapper na.  

Ik moet denken aan Don Quichot. Strijdend ging hij die molens te lijf, omdat hij dacht dat het monsterlijke vijanden waren. Zo zie ik deze complotdenkers ook. Idioten op een hobbelpaard, afstormend op wie of wat de vijand ook moge zijn, om maar een schuldige aan te kunnen wijzen.  

Natuurlijk is iedereen klaar met Corona, maar zoals de campagne en de cijfers duidelijk aangeven, is corona nog lang niet klaar met ons. 

En toch.  

#Ikdoenietmeermee 

Enkele B-C- en voor mij volstrekt onbekende artiesten hebben hun handjes ineengeslagen en als een kleine kinderen stampvoetend gekrijst dat ze niet meer meedoen.  

Waar doen ze dan precies niet meer aan mee?  

Willen ze in polonaise de ic-afdelingen binnen hossen, de conducteur in het gezicht kunnen niezen of hoestend en proestend de vakkenvuller in de weg gaan staan? Kan iemand mij dit uitleggen? 

Gelukkig nam Famke Louise de handschoen op, niet echt aantrekken natuurlijk, want ze doet niet meer mee.  

Famke schoof bij Jinek aan. ’s Middags had ze al met steekhoudende argumenten een verslaggever van Powned op zijn plaats gezet. Oh nee. Ze sloeg de microfoon uit zijn handen.  

Met plaatsvervangende schaamte, gedrenkt in medelijden, maar bovenal met doofstomme verbazing heb ik dit stukje pijnlijke televisie aanschouwd.  

Dat je met je eerste zin, die je nota bene op een papiertje hebt gekrabbeld, je hele optreden kan verpesten. Het is een prestatie: 

‘Ik wil beginnen met dat ik heel veel respect heb voor corona!’  

Die staat, Famke. Goed gedaan. 

Het enge is dat deze jongedame één miljoen trouwe volgers heeft. Het gevaar is dus aanwezig dat zij haar ‘goede’ voorbeeld zullen volgen.  

De andere tafelgasten waren zo lief. Alsof een peutertje een tekening met krassen laat zien en de ouders liefde- en begripvol aangeven dat zij snappen en zien dat dát het huis is en dat die andere krassen papa en mama voorstellen.  

Leg haar het vuur aan de schenen, dacht ik nog. Maar juist door haar zo begrip- en bijna liefdevol tegemoet te treden werd haar optreden steeds pijnlijker.  

Een dag later trokken bijna alle B-C- en voor mij volstrekt onbekende artiesten toch hun keuteltje weer in. Eerst dus proberen een beetje na te denken en anders gewoon even aan je papa of mama vragen.

Ik vond deze opdracht erg leuk om te doen, juist ook omdat ik met werkelijk vreselijk gestoord heb aan hetgeen ik hierboven heb beschreven. Ik hoefde mijn gevoelens niet eens dikker aan te zetten.  

Ik wil nog werken aan mijn oordelende manier van schrijven, al denk ik dat hij in deze blog geaccepteerd is.  

Ik heb deze column net na die afgang van Famke Louise bij Jinek geschreven.

Gisteren zag ik met dezelfde verbouwereerde verbazing hoe er in Den Haag nog even voor het sluiten van de markt, letterlijk in dit geval, een feestje in een grote tent werd gevierd.

Ik had dat graag nog toegevoegd, alleen werd de column dan wel wat te lang. Ongekend wat een idioten.