Voor het eerst van mijn leven gaan we op een zonvakantie, volledig georganiseerd door Sunweb.

Nu doet deze eerste zin vermoeden dat het eiland Kos dan ook de volledige week overgoten zou zijn met warme lentezon. Bij het landen wordt echter vanuit de cockpit al aangegeven dat het wat bewolkter is dan ze gewend zijn. Femke, de reisleidster van Sunweb, doet er in de touringcar nog een schepje bovenop.

‘Vorige week was het werkelijk fantastisch weer, helaas moeten we nu rekening houden met een harde wind en wat hardnekkige bewolking.’ Als jullie verder nog vragen hebben, kijk even in de Sunweb-app of je kan een van ons even aanschieten.’

Onbewust denk ik ‘afschieten’. Want een leugentje om bestwil was hier wel degelijk op zijn plaats geweest.

´Vorige week was het hier werkelijk hondenweer. Jullie hebben echt geluk, want zoals het er nu naar uitziet wordt het fantastisch weer. De bewolking zal waarschijnlijk zo wegtrekken.’

Zo kan het ook.

Het valt eerlijk gezegd nog best mee, maar de zon heeft niet steevast de overhand. Jammer. Op een zonvakantie wil je immers dat de zon schijnt. Als je aardbeientaart bestelt, verwacht je toch ook dat er aardbeien in en op je taartje zitten.

Het gaat enkele dagen redelijk. Zondag is fantastisch, maandag valt dan weer wat tegen. De vooruitzichten voor dinsdag zijn hoopgevend.

Valse hoop zo blijkt.

Juist deze dag is gekozen voor een boottrip langs drie eilanden. Een goed begin is het halve werk.

Een slecht begin…? Keurig op tijd melden wij ons op de afgesproken plek bij Anne en Cedric van Sunweb.

De boot waar we eigenlijk mee zouden gaan varen, vertoont mankementen. Dus zijn we uitgeweken naar een ander schip. Een remake van de boot uit The pirates of the Caribbean. Mijn jongens blij, ik kijk verschrikt om me heen hoeveel mensen er wel niet op deze trip meegaan. Wanneer wij onze plek hebben gevonden, een plastic matrasje op het dek, zijn we klaar voor vertrek. Oh nee, toch niet. Ook hier geen soepel draaiende motor. Driekwartier vertraging omdat er ook hier wat geklust moet worden.

Voordat we ons op onze plastic matrasjes hebben genesteld, wordt ook de muziek getest. Nu werden wij al van vals klinkende muziek voorzien door wat meiden die hun kater proberen weg te zingen. Ik hoop oprecht dat zij zich er beter door voelen, dan is het nog ergens goed voor geweest.

Dan worden ze overstemd door de muziek van de boot. Gelukkig, denk ik nog in eerste instantie.

Maar bij de bekende tonen van Zwemmen in Bacardi lemon, gevolgd door Heb je even voor mij, denk ik bijna met weemoed terug aan het kattengejank van mijn brakke buurvrouwen.

Als ik merk dat ze de muziek niet aan het testen zijn, maar continu op standje teringhard laten staan, besef ik dat de kans dat wij dolfijnen gaan spotten net zo groot is als de kans dat de zon nog gaat schijnen. Die droom kan ik dus laten varen. Wij varen overigens nòg niet.

Eindelijk kiezen we het ruime sop. De ene Nederlandse kraker, wordt afgewisseld met het volgende Carnavalsnummer dat weer wordt opgevolgd door een nummer uit de Skihut top 100.

De luidsprekers op kneiterhard kunnen spijtig genoeg het irritante gehinnik van een Engelse dame, al gaat het woord dame hier niet op, niet overstemmen.

Het waait. Het is bewolkt. Soms zelfs een spat regen. Koud. De zon trekt zich verder en verder terug.

De enige zonnestralen die op mij neerdalen komen kneiterhard uit de boxen waar we onder liggen. Zelfs dit goede nummer van Acda en De Munnik kan ik op deze manier niet waarderen.

Juist op dat moment roept Cedric van Sunweb door de microfoon: ‘Lieve Sunweppers, we zijn bijna op het volgende eiland.’ Ik weet niet of de rilling over mijn rug van de kou komt of van de term Sunweppers.

Op het tweede eiland leggen we aan voor een bezoek aan het sponzenmuseum en een lunch.

Vol chagrijn, met een piep in mijn oren en een stijve nek van het steeds maar hoopvol omhoogkijken loop ik als een mak schaap achter de meute aan. Wat een verschrikking.

In het sponzenmuseum vertelt een mevrouw in steenkolen Engels wat over de sponzen en het duiken naar die sponzen. Ik kijk vreemd op als zelfs dit gebroken Engels vertaald moet worden.

Na een weinig te versmaden lunch volgen alle Sunweppers in een niet al te vrolijke polonaise hun weg naar de boot.

Bij het derde eiland wordt eenieder uitgedaagd om ondanks de kou, wind, regen en bewolking toch een duik te nemen. Mijn drie jongens durven de uitdaging wel aan te gaan. Uiteindelijk blijken dat er toch twee te zijn.

Bibberend en klappertandend komen ze boven. Maar ze hebben het gedaan.

Als beloning wacht hen enkele dagen later een Sunny, een knuffel van Sunweb.

Sunny, een mooi aandenken aan een allesbehalve zonnige dag.

Carnaval 2020. Geen hossende mensenmassa, geen kilometers bier en geen polonaise.

Die kilometers bier zijn toch niet echt van toepassing op de basisschool van mijn jongens. De rest absoluut wel.

Ieder jaar wordt carnaval afgetrapt met een optocht door de buurt, waarbij de grote trom, drums en bekkens het ritme en dus het tempo bepalen. Helaas. Ook de optocht kan dit jaar geen doorgang vinden.

Dit jaar zou carnaval op een ingetogen manier worden gevierd. Ingetogen. Een woord dat allerminst bij carnaval past. Toch weten mijn drie knapen er wat van te maken, sterker nog, er zal flink worden uitgedost.  

De avond ervoor.

De verkleedkist gaat ondersteboven en binnenstebuiten. Na flink graaien, kijken en passen is onze Benjamin er als eerste uit. Een zwart ninjapak, een bivakmuts en bijpassende zwarte Nikes, worden keurig klaargelegd voor de volgende dag. Er wordt nog even sterk getwijfeld of het Samurai zwaard moet/mag worden meegenomen. Voor de zekerheid ligt dit ‘vlijmscherpe’ plastic attribuut, keurig in de schede, bij het stapeltje kleren.

De middelste telg twijfelt. Dat doet hij over alles. Wat wil je op je brood, met wie wil je vanmiddag afspreken, welke schoenen doe je aan? Diep filosofische levensvragen zijn makkelijker beantwoord.

Uiteindelijk is hij eruit. Hij gaat als boef. Nee, geen Zware Jongen in een zwart-wit gestreept gevangenispak. Maar als een echte gangster. Een mouwloos vest, zodat de sleeves met tatoeages goed uitkomen, overigens moesten deze nog wel even met duct-tape worden vast gezet zodat ze niet naar beneden zakken. Daaronder een strakke spijkerbroek en stoere schoenen. Maar de opsmuk maakt het helemaal af. De haren worden strak achterovergekamd, het oogpotlood van moeders doet dienst als tatoeagepistool. Vakkundig wordt er een traantje onder zijn rechterooghoek getekend en ook de spin in de nek mag niet ontbreken, Thug life op zijn vingers completeren de tatoeages. Twee gouden kettingen en een setje handboeien om een pols en deze gangster is er helemaal klaar voor.

Als ik hem op de foto zet, zie ik dat het belangrijkste is vergeten, maar niet door de gangster zelf.

De blik. De wenkbrauwen zakken en er verschijnt een strenge frons op zijn voorhoofd. Nu is hij echt af.

Zijn oudere broer pakt het net even anders aan. De dag ervoor haakte zijn goede vriend nog af, het idee om als meisje verkleed te gaan, leek hem toch niet zo heel erg stoer. Een andere vriend durfde het wel aan om zich net als Lars te tooien in een strakke legging, kort zwart rokje en een blousje uit vergeten tijden. Ook hier doet de opsmuk weer zijn werk. Twee opgeblazen waterballonnen dienen als buste, waar hij maar niet vanaf kan blijven. Een roze pruik en dito zonnebril maken de boel helemaal af. Even is nog getracht om op roze pumps de blits te maken, maar daar waren zijn voetbalbenen toch echt iets te grof voor. Dan maar op sportschoenen, lipjes getuit en de borstjes vooruit.

En zo vertrokken volledig in hun rol en flink uitgedost De Ninja, toch zonder Samurai zwaard, De Gangster en Larissa voor een ingetogen carnavalsfeest.

De temperaturen doen Zuid-Spaans aan, dus de vier keer vijf kilometer tijdens de Scholen Avondvierdaagse zijn allesbehalve een straf.  

Vol goede moed en met stevige schoenen beginnen wij donderdagavond voor de laatste maal aan de prachtige vijf kilometer door onze Domstad.

Onderweg kom ik ogen te kort. Aangezien er vele Utrechtse scholen meelopen, is het erg gezellig en minstens zo gemêleerd. Opa’s met een kleinkind aan de hand, een baby die door de oudere zus wordt voortgeduwd, alle scholen met een eigen T-shirt. Prachtig. Enkele types die wij op onze route tegenkomen zijn zelfs documentaire waardig. 

Voor mij met stip op één de vrijwilligers die zorg moeten dragen voor het veilig bewandelen van de paden, lanen en tussendoorweggetjes. Alhoewel de meesten net hun laatste shot puur dan wel methadon soldaat hebben gemaakt, nemen zij hun taak, soms wat lachwekkend, bloedserieus.  

Verbaasd zie ik hoe een dame op leeftijd vrij agressief, vol overtuiging en met ferme fluittoon gesommeerd wordt om te rijden. De lieverd dondert bijna van haar fiets en maakt haastig en bibberend rechtsomkeert. 

Al gaat het handelen van de vrijwilligers soms wat onhandig, toch niets dan lof en veel respect voor deze vrijwilligers voor hun tomeloze en in sommige gevallen tandenloze inzet!

Bij het passeren van een andere school komt er ongevraagd een walm van goedkope shag, suiker- en snoepgoed mijn neus binnen.

Deze weerzinwekkende lucht neem ik maar wat graag voor lief, ik vertraag zelfs de pas om alle tattoos goed van dichtbij te kunnen bekijken. De ene tijger is nog lelijker dan het andere aarsgewei. Ieder zijn smaak.

Ik ben misschien wel een hele saaie lul, aangezien ik geen tatoeage heb. De helft van de plakplaatjes kan ik niet kan zien, omdat ze verdwijnen onder de vele vetrollen die de lichamen rijk zijn. Deze chronische vorm van overgewicht komt spijtig genoeg bij alle leeftijden voor die ons pad kruisen.

Enkele kinderen lopen halverwege de route al zo krom van al het snoep om hun nek, dat zij bij het finishen direct twee maanden plat zouden moeten met een fikse hernia. ‘Gelukkig’ snoepen ze meer dan de helft onderweg al op, zodat ze die ballast tenminste kwijt zijn. Natuurlijk wordt er bij onze wandelaars ook gesnoept en zijn er zelfs enkele tatoeages te zien. Maar niet in zo’n enorme hoeveelheid.

Verbaasd kijk ik in de rondte. Mijn oog valt op een jongedame met een veel te strak truitje, een bratwurst zit losser in zijn velletje. Ik zie direct dat ze te jong is om in blijde verwachting te zijn, echt blij ziet ze er overigens ook niet uit. De overtollige kilo’s op deze leeftijd raak je immers maar zeer moeilijk kwijt. Met een blikje Red Bull in de ene en een zak zuurtjes in de andere loopt zij op moeder af. Arm kind.

Ik bedenk met plotseling dat haar moeder, die mijn kant op kijkt, misschien mijn zoontje juist een arm kind vindt. Welke vader beloont zijn kind nou niet voor deze prestatie?

Toch wat schuldbewust, koop ik bij de finish een ijsje voor hem. Gewoon eentje, dat dan weer wel.

Dat begin augustus de eerste pepernoten al in de schappen liggen, de Pietendiscussie elk jaar weer veel te veel aandacht opeist en het Sinterklaas kapoentje mij niet alleen de keel uitkomt, à la. Zelfs dat ik de helft van de tijd met een Pietenmuts op moet lopen, kan we weinig deren. 

Maar drie weken met drie zonen/Pieten van twee, vier en zes jaar oud in huis meedoen met de Sinterklaasgekte is ondoenlijk en gun je je ergste vijand niet. Vooral de middelste Piet gaat volledig en dus voor de volle honderd procent op in zijn rol als Piet, excuus Hoofdpiet.  

‘Ik heet niet Nìls, ik heet Hoofdpiet!’, krijg ik meer dan eens met gepaste agressie en samen met een handje pepernoten naar mijn hoofd geslingerd.   

Iedere dag moeten mijn drie zonen in een Pietenpak dan wel Sinterklaaspak worden gehesen. Dat dit niet drie weken lang iedere dag kan, levert meer dan heftige discussies op.  

Als er dan op gezette tijden toch aan die vraag wordt voldaan, breekt de hel los als niet de juiste maillot of ‘Pietenschoenen’ aanwezig zijn. New Balance schoenen die plots getransformeerd zijn tot Pietenschoenen en derhalve inmiddels met alle andere Sinterklaasspullen kunnen worden opgeborgen. Daar het echte Pietenschoenen betreft kun je die vanzelfsprekend de rest van het jaar echt niet dragen. Lekker dan. 

Ook wanneer in de gauwigheid of een tikkeltje expres de roetstrepen zijn vergeten, vliegt het dak, jammer genoeg zonder Sint, van het huis.  

Als de schoen is gezet en Sint heeft besloten een kleine speurtocht in dichtvorm uit te zetten, wordt dit door Nìls, uhhh excuus Hoofdpiet, absoluut niet gewaardeerd. ‘Ik houd niet van brieven!’ Met de armen krampachtig voor zijn borst gekruist zoekt hij stampvoetend een hoek die hem goed Sint…   

Ook als de kicksen moeten worden ondergebonden voor de wekelijkse voetbaltraining, kan dit natuurlijk niet zonder Pietenpak. Vader besluit verstandig dat de gewone kleren onder het Pietenpak aanblijven, het is immers jammer de jammer genoeg geen juni.   

Na vijf minuten in de welbekende hoek en tien minuten voor de spiegel komt Hoofdpiet schoorvoetend naar mij toe en geeft me een knuffel met de woorden: ‘Ik wist niet dat het zo mooi zou staan… Sorry, Papa.’ Ik had willen schreeuwen: ‘Ik ben niet papa! Ik ben Sinterklaas!’, maar heb dat niet gedaan en het Pietje maar al te graag in mijn armen gesloten.  

Op pakjesavond wisselt Hoofdpiet even van rol met Huispiet. Gewapend met plantenspuit en duizenddingendoekje wordt het hele huis gestoft en worden alle ramen gelapt. Hij gaat zo op in zijn rol dat wanneer hij snurkend tegen de laatste ruit wordt wakkergemaakt en naar bed wordt gestuurd, hij niet te stoppen is en slaapwandelend doorgaat met poetsen.   

Ook het Minipietje heeft zo zijn manieren om de man des huizes tot waanzin te drijven. Natuurlijk moet hij net als Hoofdpiet en Stuntpiet zijn Pietenpak aan. Hier blijft het alleen niet bij. Het Zie ginds komt de stoomboot is nogal favoriet bij de Minipiet en hij ziet dan ook graag dat eenieder dit fijne nummer, onder bepaalde dwang: Inge! Inge! Inguuuuhhh! luidkeels meezingt. Tevens weet Minipiet inmiddels hoe YouTube werkt, en vervelender nog, waar de repeat-knop zit… Na 746 keer Sinterklaas kapoentje, begint papa toch echt te schuim(pjes)bekken.    

De oudste en de wijste, Stuntpiet, doet graag mee aan de drukte, maar zit vooral zichzelf af en toe in de weg. De wallen tot op zijn ballen geven aan in welke conditie hij verkeert. Toch merk je dat hij echt de wijste is. Hij legt graag uit hoe het zit, hoe de Pieten nu binnenkomen, hoe Sinterklaas wist wat zij op hun verlanglijstje wilden hebben en wat er allemaal bij het Sinterklaasjournaal gebeurt.   

De blije Pietenbekkies bij het luiden van de deurbel, het zien van de zak cadeautjes en het openen van de pakjes doen me eerlijk gezegd snakken naar het volgende Sinterklaasfeest. Tja, niets zo veranderlijk als een Piet.