Duckstad I

Dubai dag 3

De eerste dag van het event is aangebroken. Nog voor de wekker van 8.00 word ik wakker. De overhemden zijn gestreken, hopelijk doen we als team straks hetzelfde met de eer.

Niels en ik begeven ons naar beneden. 9.00 uur hebben we afgesproken gezamenlijk te ontbijten. Het wordt 9.10, 9.20. We bellen maar eens hoe de zaken er voor staan. Een doodvermoeide stem geeft te kennen dat ze er binnen tien minuten zijn. 9.35 komen onze fashion slakjes aankruipen. Wij zijn dan zo goed als klaar met eten en gaan alvast een kijken of de zalen zo goed als klaar zijn. Het event start immers om 11.30.

Oef.

Er moet nog ontzettend veel gebeuren. Begintijd is wat opportunistisch, haast onmogelijk, maar we gaan het zien.

Door de excellente voorbereiding van Hassan moeten we roeien met de riemen die we hebben. Ik zie ons dan ook vooral met de handen in het water de boot die Sipan Style heet hele kleine stukjes naar voren bewegen. Alternatieven zijn er niet.

Gisteren hebben we in allerijl nog snel twee video’s in elkaar geklust en willen deze bij onze tafel afspelen, maar twee verschillende laptops op tafel geeft te veel blijk van de zeer magere voorbereiding.

Gelukkig komen we precies op tijd op het lumineuze idee om de grote breedbeeld van onze hotelkamer te trekken. Zodoende loop ik even later als een struisvogel door het hotel. Als ik de mensen niet aankijk zullen ze mij vast ook niet zien, zoiets. Dat het ding minstens een meter breed is en Niels hinnikend van het lachen voor mij uit loopt helpt niet echt mee met mijn camouflage.

Toch nog vele vreemde blikken ontwijkend komen we aan bij onze tafel. Na een paar keer vriendelijk vragen is de les snel geleerd. Met brutaal en wellicht wat overmoedig gedrag kom je verder. We willen wat hoogte verschil op de tafel die met een prachtig zwart elastisch laken omspannen is. We proberen het maar met de theedoos van onze kamer. Hmwja. Net niet.

We denken terug aan ons eerst plan dat door het personeel zeer vriendelijk is afgewimpeld. Bij het buffet staan de schalen op plakken boomstam van verschillende diktes. Perfect! Op een ongezien moment, naar wij dachten, pakken we twee van die plakken mee. Betrapt. ‘Thank you so much!’ Heel vriendelijk lachen. En doorlopen.

De tafel ziet er werkelijk prachtig uit. Mag je dat van jezelf zeggen, Mart? Ja dat mag.

Na wat wanhopige pogingen de tv veilig op onze rolkoffer te plaatsen, gek genoeg is duckttape hier nergens te krijgen, eisen we brutaal een extra statafel op. Men leert snel.

Tegenover ons staan op het eerste gezicht wat vreemde vogels. Maar achter de laag make-up en de volgespoten lippen schuilen twee zeer vriendelijk dames. Aan de buren zal het vandaag niet liggen.