Duckstad II

Dubai dag 3

De eerste gasten druppelen binnen. Ik verwacht dat ieder moment Goofy en Buurman Bolderbast binnen komen wandelen. Werkelijk alle vrouwen hebben hun lippen, net zoals onze overburen, zo overduidelijk volgespoten dat ze haast wel verre familie van Donald en Katrien moeten zijn. Het waggelen door de vele bilimplantaten versterkt dit idee uiteraard alleen maar meer.

Ook enkele vrouwen volledig in boerka zijn enorm geïnteresseerd in wat dit beauty event te bieden heeft. En niet eens alleen in de stent met mascara en nepwimpers.

Aan de kramp in mijn kaken van de horecaglimlach, het geknor van mijn maag en het bloed dat uit mijn oren stroomt merk ik dat we al ver voorbij lunchtijd zitten. Dat het bloed uit mijn oren stroomt komt door het filmpje, ondersteund met een vreselijk deuntje, dat inmiddels viereneenhalf uur naast mij op repeat staat…

Chaos. Niet alleen Hassan grossiert in slecht voorbereiden. De organisatie begeeft zich op dit gebied werkelijk in de Champions League. Alles loopt uit, microfoons werken niet, geluid staat te hard, verkeerde beelden op het LCD scherm van 16 bij 4 meter, en ga zo maar door.

Oorspronkelijk moest Hassan om 16.30 aan- dan wel optreden. Dat werd gelukkig 17.30 en uiteindelijk 18.00. Oh nee, toch weer 17.30.

Alleen. Het model dat wij voor ogen hadden was voor ons optreden door anderen in bijna twee uur tijd volledig vol geplamuurd en had zoveel haarlak in haar kapsel dat er waarschijnlijk hamer en beitel aan te pas zouden moeten komen om er weer wat beweging in te krijgen.

Waar zijn de andere modellen?

Die zijn er dus niet.

Wonderbaarlijk genoeg komt er een Russische vrouw naar Hassan en ze maken een praatje. Hassan spreekt namelijk ook Russisch. De vrouw stelt zelf voor of haar vriendin die model is, iets voor hem kan betekenen. Ongelooflijk. Wonderbaarlijk.

Een Oekraïense schone wordt op stel en sprong ingevlogen en het volgende wonder dient zich aan. Hoe schoon en prachtig deze dame ook is, hoe doods en afgrijselijk is haar overgeblondeerde haar.

Helemaal geweldig. Prachtig voor het voor-en-na-effect.

In de kapperssalon van het hotel wordt het model onder handen genomen. Het is nu echt spitsuur. We moeten alle zeilen bijzetten om alles rond te krijgen. Weer vier keer heen en weer met een USB-stick. Nee werkt niet, mail dan toch maar de nummers. Hassan heeft namelijk drie prachtige nummers doorgestuurd. Muziek onder de filmpjes incluis zijn commentaar van zijn winkel en hij in actie. Wat kan er misgaan…? 

Ondertussen regelen Niels en ik de rest. We rennen letterlijk door de gangen van het hotel. Aan het einde van de dag staan er ruim 13.000 stappen op de teller. Weet wel, we zijn alleen ín ons hotel geweest.

Onze cameraman heeft het talent om op de meest cruciale momenten te schitteren door afwezigheid. Hij kiest er op een megadruk moment voor om ook eens rustig de andere kraampjes te bekijken. Sterker nog: het is nu echt spitsuur. Ik ren weer door de gang en zie ik hem buiten staan met een roofvogels op zijn pols. Tuurlijk, het perfecte moment om even op de foto te gaan…

Dan tot onze grote verbazing en nog grotere ergernis wordt Hassan om 16.30, een uur eerder dan de laatstgenoemde planning, het podium opgeroepen.

Hij wordt nogmaals geroepen.

Hij komt niet.

De mislukte intocht van Sinterklaas is er niets bij.

Op zich is een beetje spanning opbouwen lang niet gek. Maar er komt een moment dat je wel tevoorschijn moet komen. Maar Hassan komt niet. Natuurlijk komt hij niet, hij is aan de andere kant van het hotel wat haren aan het uitspoelen…

Fajid, de man met koptelefoon die alles regelt, komt geschrokken op mij af en vraagt in paniek waar Hassan blijft.

In volle sprint, alle inwoners van Duckstad ontwijkend ren ik naar de kapperssalon en roep halverwege de gang dat Hassan inmiddels al een tijdje op het podium is geroepen.

Verschrikt, als moeder eend die vol in de koplampen van de aanstormende auto kijkt, kijkt Hassan mij aan.