Na het zure komt het zoete

Dubai dag 6

De straffen voor diefstal zijn zo ontiegelijk zwaar dat je dat maar beter niet kan doen. Je kan zelfs uit Dubai worden verbannen…

Zo vertelt de goede vriend van Hassan, die Marwan blijkt te heten en niet Fouad, dat hij zijn nieuwe iPhone 14 op een bankje in de Dubai Mall had laten liggen. Twee uur later kwam hij terug en lag de mobiel er nog steeds. Dus kan ik mijn portemonnee ophalen bij de tent op het strand waar ik hem het laatst heb gehad.

We besluiten de Hassan en Ghias even te laten en gaan richting strand.

Natuurlijk.

We zijn nog geen 5 minuten onderweg of Hassan stuurt een spraakbericht dat we zo snel mogelijk naar het hotel moeten komen, omdat we eruit worden gezet.

Wij sturen een bericht terug dat we nu onderweg zijn naar mijn portemonnee en als we iets moeten doen, hij het maar moet laten weten. We horen niets meer.

Dus het zal wel worden opgelost. Portemonnee in de pocket, handdoekje neergelegd en speuren naar mensen die een beachball setje hebben. We hebben op het marktje zelf een setje van abominabele kwaliteit zien hangen, jammer genoeg met een vraagprijs van omgerekend €40,00… Dan toch maar verder speuren over het strand.

We vinden een stel met een setje. We mogen het beachball setje even lenen en voor we er erg in hebben is het tijd dat Marwan, Hassan en Ghias ons op komen halen voor een avontuur in de woestijn.

Het is een flink eind rijden, maar na ongeveer drie kwartier komen we aan bij de plek waar de jeeps al gereed staan. Het is heet, bloedheet. Het zand is zo fijn dat het wel poeder lijkt. De wind is stevig. Dan mogen we eindelijk instappen. Niels heeft het niet meer, gewikkeld in een grote handdoek is hij naarstig op zoek naar een likkie schaduw. Het lijkt wel of hij zich vandaag heeft ingesmeerd met zonnebloemolie, zo rood is zijn ene arm. 

Het scheuren met de jeep is te gek. Helemaal als je bedenkt dat de chauffeur met een hand stuurt, ondertussen quasinonchalant aan het appen en bellen is en ondertussen de wagen met 80 over en door de zandduinen sjeest. Wij moeten ons goed vasthouden en meermalen stoten we ons hoofd aan het plafond. Ghias ziet het als uitgelezen mogelijkheid om lekker vaak en iets te overdreven tegen ons aan ‘botst’. Dat is absoluut het enige jammere van de rit. Al was de rit gelukkig niet al te lang.

We komen aan bij een oase. Niet van rust kan ik je verzekeren. Een enorme toeristisch trekpleister. Je wordt echter niet aangetrokken, je wordt er gewoon afgezet.

Wat een verschrikking.

Een souvenirswinkel waar je om de 32 cm wordt aangesproken, aan je wordt getrokken, je een doek op je hoofd krijgt gebonden of iets in je handen wordt geduwd. Een gewaarschuwd mens telt vaak voor twee. Bij Hassan gaat dat helaas niet op. Ik heb hem nog kunnen behoeden voor het kopen van een naam in zand geschreven. Twee potjes van slechts 8 cm hoog voor ongeveer €80,00.

NIETS KOPEN! Ik blijf dit mantra zo vaak herhalen dat het nu wel duidelijk moet zijn.

Ik word geïrriteerd en lichtelijk agressief van al het opdringerige, dus ik snel naar buiten om aan het getrek van de winkeliers te ontkomen. Ik laat Hassan dus heel even alleen. Beginnersfout. Getooid in tulband komt hij trots naar buiten. Heeft hij zich toch weer laten piepelen. Gelukkis is hij buiten en is het nu klaar.

Nee hoor.

Ik let even niet op of hij heeft zijn tulband ingeruild voor een helm. Meneer gaat quad rijden. Hassan heeft oprecht vele talenten, rijden is daar duidelijk niet een van… Zo getuige de heenreis en de ride om Dubai in de cabrio. Toch gaat hij zelfvoldaan op de quad zitten.

Helaas, of in dit geval gelukkig, rijd je alleen rondjes van een krappe honderd meter. De eerste rondjes zou hij nog in worden gehaald door een gemiddelde scootmobiel, maar na wat aanmoedigingen van mijn kant: ‘Harder, je moet harder!’, neemt het zelfvertrouwen zeer onterecht toe.

Bij de eerstvolgende bocht vliegt hij de autobanden in. De reactie van de instructeur is goud en alleszeggend. Hij doet zijn armen omhoog met het gebaar dat hij er werkelijk niets van begrijpt, ondersteund door het schudden van het hoofd.

Iedere ronde gaat het een beetje beter. Hij wordt wat overmoedig en haalt zelfs wat mensen in. Dit komt hem op een standje van de instructeur te staan die er duidelijk klaar mee is.

Kom er maar vanaf.

Ik hoop dat we verder gaan en niet het pad richting de kamelen kiezen. Uiteraard nemen we het pad richting de kamelen. Ondertussen passeren we nog enkelingen met een roofvogel op de arm. Ik heb niet eens durven vragen wat het kost om met zo’n beest op de foto te gaan.

We komen aan bij de kamelen. Excuus. Dromedarissen. Ze hebben immers maar een bult, wel twee mensen op hun rug, en niet de mensen die net een sapkuurtje achter de rug hebben.

Gelukkig lopen we slechts één rondje en staan we na een minuut of vier weer met beide voetjes op de grond. De volgende groep staat alweer te wachten. Arme beesten.

We stappen weer in de jeeps en ik maak me klaar voor nog een heftige rit. We rijden echter een meter of 200 om de toeristenfabriek heen en komen aan de achterkant terecht. Hier gaan we bij zonsondergang eten. Geweldig! Knus en privé allerminst. Zo’n 700 gasten zullen aanschuiven voor het buffet. Ik kan wel zeggen dat in de rij staan voor het diner een van mijn minst leuke hobby’s is.

Toch sta ik even later in de rij. Walgend om de mensen die in de rij al smakkend aan hun bord beginnen. Genietend van de heerlijke luchten.

Bordje netjes gevuld, daar kunnen anderen nog een voorbeeld aan nemen, snel ik terug voor de show. Buikdanseressen, vuurspuwers, hoepelende dames en heren en nog een keer buikdanseressen.

Tja. Toch niet echt mijn ding. Het vuurspuwen was overigens wel spectaculair, maar de ruim 500 telefoons die de show opnemen, nemen toch iets van het spektakel weg.

We moeten gaan. Binnen no-time zijn alle gasten weggewerkt en is iedereen terug op de parkeerplaats.

We duwen nog een auto uit het mulle zand, het is inmiddels afgekoeld tot een graad of 34 en gaan dus bezweet en met overal zand in de auto zitten. Ondanks het massatoerisme was het wel weer een prachtige beleving.

Terug in het hotel drinken we nog vier biertjes en twee wodka Red Bull in een vrij ongezellig hotelbar voor een slordige €100,=.

Het is 03.00. Morgen weer een dag.