Pipo de clown is er niets bij

Dubai dag 5

De laatste dag van het event.

Vandaag is het vooral netwerken, de aandacht opeisen en de grote show in de avond.

Na een heerlijk uurtje sporten is het tijd voor het ontbijt. Daar wij gisteravond niet hebben gegeten gaat het erin als koek. Echter niet zo makkelijk als bij de jongen die bij ons aan tafel zit. Een bord met gefrituurde aardappelen met ketchup en vijf pannenkoeken worden alles behalve charmant, maar met een razend tempo naar binnen gewerkt. Het ontneemt mij bijna de eetlust. Het lichaam van de jongen past spijtig genoeg ook prima bij een dergelijk ontbijt. Helemaal als ik even later zie dat dit bord slechts het voorgerecht was. Zijn ouders juichen het alleen maar toe. Vreselijk.

Dan is het de hoogste tijd om om te kleden. Keurig in pak lopen we de grote zaal binnen. Er zijn ruim twintig artiestenspiegels met een uitgebreide make-up tafel ervoor. Bij elke spiegel, voor en achterkant, zit een model. Om haar heen bewegen per model minsten twee personen, die haar uiteindelijk volledig dicht plamuren. Omdat we zo vroeg zijn kan je heel goed zien dat al die Alabastine op je huid niet heel goed is. Veruit de meeste modellen hebben zeer slechte huid.

Daar waar Hassan eerst vooral alleen de show stal, doen wij nu ook een flinke duit in het zakje. In eerste instantie willen vooral de make-up artiesten met ons op de foto. Later op de middag willen ook de modellen graag met Europese mannen op de gevoelige plaat.

Ook nu valt mij weer op dat hoe meer make-up erop gesmeerd wordt, bij Carnaval wordt serieus minder schmink gebruikt, hoe meer deze meiden op elkaar gaan lijken.

Hassan pakt het heel slim aan. Er lopen zo’n vier cameramannen rond, die houdt hij nauwlettend in de gaten. Daarbij zorgt hij ervoor dat wij enorm opvallen. Bij iedere spiegel bekijkt hij het resultaat tot dusverre, strooit met complimenten en eindigt standaard met: ‘Een reuze applaus voor de make-up artist!’ Naast manager en model, zijn wij ook gewoon onnozel klapvee dat geen woord verstaat van wat er wordt gezegd en op commando de horecaglimlach tevoorschijn tovert en netjes mee applaudisseert.

Ghias geeft aan dat een carrière als model er voor mij hier wel inzit. Ik kan dan rekenen op een maandsalaris per dag! Het zet me toch aan het denken. Alleen het hondenweer hier staat me tegen. Even later wordt de opmerking van Ghias kracht bijgezet als een van de make-up artiesten mij inderdaad vraagt of ik model ben en of ik hier niet zou willen werken…

Een model komt op ons af en vraagt of ze met mij op de foto mag. Haar make-up artist vraagt ik haar wil volgen op Instagram. Uiteraard. Zij heeft ruim 200.000 volgers. Ze zal zich wel een paar barsten in haar schmink schrikken als ze ziet dat ik maar liefst 4 volgers heb…

Inmiddels zitten de meeste modellen zeker vier uur in de stoel, en ik moet eerlijk zeggen dat ze er niet knapper op worden. Ik ben bang dat als de boel droog is en ze moeten lachen naar de camera dat er dan een behoorlijk portie craquelé te zien is.

Ghias heeft wederom het ongekende talent om te verdwijnen op de meest onmogelijke momenten.

We lopen rondjes, gaan op de foto, delen contacten uit. De onderrug geeft te kennen dat we alweer uren op de benen staan. We gaan terug naar de lobby waar we even in een ruime fauteuil onze rust pakken.

Een bonenstaak van gemiddelde leeftijd in een veel te ruim zittend pak, en een nogal plaatselijke baardgroei zit op ‘onze’ plek. Ik knik hem vriendelijk gedag en maak een standaard praatje. Ik leun vanwege de pijn in de onderrug ietwat geforceerd naar achteren. De spijker in pak geeft mij vriendelijk zijn kussen. Ik bedank hem hartelijk.

We moeten voortmaken want om 19.00 staat de eindshow op punt van beginnen en we hebben een VIP-tafel. Rennen dus.