Schijnveiligheid

Dubai dag 1

Net voordat het vliegtuig de landing inzet, vertelt Hassan dat hij zijn broertje in Caïro even moet zien. Er is een document dat zijn vingerafdruk nodig heeft en broerlief staat buiten het vliegveld klaar om het document in ontvangst te nemen. Onze grote vriend kan knippen, föhnen en stylen als de beste, lekker de dingen een beetje voorbereiden, daar moet duidelijk nog aan gewerkt worden. Hij is was even vergeten dat hij dit belangrijke document moest afgeven en al helemaal vergeten dat hij nog een vingerafdruk moet regelen. Niels werkt inmiddels bij de recherche dus heeft zeker vier van die stempelkussens in zijn nachtkastje liggen. Door de excellente voorbereiding van Hassan gaan we noodgedwongen met balpen en kladblok aan de slag om de vingerafdruk te oefenen. Ondanks de flinke inktvlek en een lege balpen is de vingerafdruk nauwelijks te zien. Helaas. Dat wordt niet wat.

Het vliegtuig is geland. Iedereen pakt zijn spullen. Hassan belt zijn broertje. Als vrijwel het hele vliegtuig leeg is, lijkt het ons ook wel zo verstandig om onze handbagage bij de hand te nemen en een beetje door te lopen… Het vliegtuig naar Dubai vertrekt immers om 22.35.

Met versnelde looppas komen we de hal van Caïro binnen. Alhoewel er overal borden hangen dat roken toch echt ten strengste verboden is, slaat de shaglucht ons lelijk in het gezicht. Ik vraag me oprecht af waarom men hier nog en masse nog met mondkapjes op loopt… Denken ze hier echt dat ze op deze manier veilig zijn voor besmettelijke ziektes of kunnen de meeste die rooklucht ook maar weinig waarderen?

Het is niet echt duidelijk waar we moeten zijn. Na letterlijk twee rondjes te hebben gelopen, zien we dat we naar beneden moeten. De tijd verplicht ons nu echt even doorstappen.

Waar gedronken is, water en thee dit keer, moet ook worden gewaterd. Ook dit moet enigszins rapido, daar de tijd stiekem flink wat sneller gaat dan onze tred.

We komen langs een gezellig cafeetje. Althans zo ziet het er in eerste instantie uit. Hassan stelt nog voor om even een lekker kopje koffie te drinken. Voor heel even vergeet hij dat we het vliegtuig moeten halen. Als bewijs haal ik mijn ticket tevoorschijn en wil laten zien dat er toch echt duidelijk 22.35 staat aangegeven. Ik kijk nog eens goed. Er staat inderdaad overduidelijk 22.35, alleen is dat de tijd dat de gate opengaat. Ons vliegtuig vertrekt pas om 23.45. Dus.

Gelukkig kunnen we nu in alle rust even een kopje koffie halen in het gezellige koffiehuis.

Als we binnenstappen, verlang ik met weemoed terug naar de lichte shaglucht in de ontvangsthal. Het staat er volledig blauw. Daarbij dringt een enorme dosis aan testosteron zich aan mij op. Enig tegen’wicht’ is nergens te bekennen. Aan de meeste tafels zit een man alleen, nou ja alleen, samen met een asbak twee pakken sigaretten en een beker gitzwarte meuk. Ogenschijnlijk kijken ze naar een belangrijke voetbalwedstrijd, want de ellenlange prijsuitreiking wordt volledig gefocust op de voet gevolgd.

Overigens is dit de eerste keer dat ik een café vol met mannen voetbal zie kijken zonder dat er maar ook een druppel bier te zien is. En dat komt niet door het dikke rookgordijn.

De bakjes koffie met suiker, of eigenlijk suiker met een beetje koffiedrap, zijn niet te versmaden. Maar je moet ook hier een gegeven kameel niet in de bek kijken. Met een zuur gezicht werk ik mij door de zoete lauwwarme vloeistof. Hassan voelt zich helemaal thuis, steekt een welverdiend sigaretje op, maar dan verdwijnt ook zijn vrolijke lach als sneeuw voor de zon zo gauw hij een slok neemt. Met een vriendelijke knik nemen wij afscheid van de rokende mannen in witte jurken en weten we niet hoe snel we ons naar buiten moeten begeven.

Inmiddels kunnen wij ook aansluiten en staan we weer in de rij voor een tassencheck. De schoenen moeten uit, de riem moet af en we worden voor de zoveelste keer, al is het minder dan halfslachtig, gefouilleerd. Een overduidelijk voorbeeld van schijnveiligheid.

Niels, onze angstzaaier, gooit net voordat wij aan de beurt zijn nog even een klein bommetje in de groep:

‘Hassan, Hassan ik zou echt je cashgeld beter verstoppen. Straks nemen ze het in…’

Op zich een goede grap, alleen niet op dit moment. Compleet schizofreen van de stress haalt Hassan zijn ‘zakgeld’ uit het voorvak en propt de stapels in een ander vak in zijn tas. Tja. Schijnveiligheid.

Als ze bier in het koffiehuis hadden geschonken, hadden ze de wachthal prima als koelkast kunnen gebruiken. Het is werkelijk stervenskoud.

We kunnen boarden. Wederom ietwat vertraagd, maar ach. We laten Egypte voor nu even voor wat het is.

En dan. Tien minuten voordat we voet zetten op het verhitte asfalt van Dubai, vertelt Hassan dat we eigenlijk helemaal niet in Egypte hadden hoeven overstappen. Hij had die extra stop ingepland om het document aan zijn broertje te geven.

Tot zover de vijf meest zinloze uren van mijn leven.