Vreemde eend in de bijt

Dubai dag 3

We gaan het podium af. Backstage is er een groepsknuffel waar Ghias net iets te veel van geniet.

We moeten snel terug naar onze tafel. Dit voorgevoel is meer dan juist. De bewakers, buitengewoon vriendelijke zware jongens uit Nigeria, hebben ons behoed voor verschillende diefstallen.

De tijd dat wij op het podium bezig waren, hebben ze een paar keer moeten ingrijpen. Deze mensen zwemmen in het geld, maar zijn wel zo ontiegelijk onbeschoft en asociaal om een onbewaakte tafel leeg te willen roven.

Ghias is weer even in geen velden of wegen te bekennen.

Hassan heeft inmiddels de allure van een filmster, profvoetballer en popartiest. Iedereen wil iets van hem. Vooral met hem op de foto. Als pijltjes achter moeder eend staan ze in de rij.

Naast vele contacten, krijgen we ook nog twee uitnodigingen. Nog een voor Dubai en een voor Saoedi Arabië. Das wel lekker.

Hassan is in al zijn goedheid wel erg vrijgevig en geeft bijna al zijn spullen weg. Gelukkig trekken wij bijtijds aan de noodrem.

Niels en ik kletsen nog even met Ali, een enorme gespierde maar buitengemeen vriendelijke buffel uit Pakistan. Hij is de eigenaar van de security die vandaag is ingezet. We worden platgegooid met van foto’s met beroemdheden, van Messi tot Ronaldo, van Bollywood tot Hollywood van acteurs tot zangers. Dit is een grote jongen, in beide zinnen van het woord.

We zijn totaal uitgeput. We rapen de laatste moed en spullen bijeen en gaan terug naar de kamer. Uiteraard loop ik weer als een stoïcijnse struisvogel met de tv onder mijn arm door de gangen van het hotel.

Op de kamer van Hassan en Ghias bespreken we de plannen voor vanavond. Sowieso eerst even wat eten. Behalve een paar dadels, hebben we de hele dag niets meer gehad.

Ghias weet een zeer goede tent en neemt, wat mij betreft voor de allerlaatste keer, het voortouw.

We zitten 40 minuten in een taxi. De verwachtingen zijn logischerwijs hoog gespannen. Dit moet wel helemaal chiquedefriemel zijn… Ik voel me bij voorbaat al wat under dressed, we worden zo meteen zeker bij een sterrenrestaurant afgezet.

Helaas.

Het heeft meer weg van een veredelde snackbar dan van een chique restaurant. Naast een klein groepje buiten en één stel binnen zit er verder niemand. Ook de roostermaker had hier allerminst op gerekend. Zonder enige overdrijving staan er veertien obers en serveersters uit hun neus te vreten, duimen te draaien of schaapjes te tellen.

We sterven van de honger. Dus na de teleurstelling vind ik al snel alles best. Het moge duidelijk zijn dat zowel Hassan als Ghias alles, echt alles, als ik dus zeg alles dan bedoel ik ook alles, moeten vastleggen op camera.

Er wordt een dampende schotel met vlees, vis en schaaldieren op tafel gezet. Niet echt mijn ding, maar goed: iets met honger en rauwe bonen. Niels en ik willen aanvallen, maar dan stuurt Ghias de schotel terug, want hij wil dat er rook vanaf komt en dat het op video wordt vastgelegd. Tuurlijk. Dus onze vorken blijven vrij lullig in het luchtledige hangen, wanneer de schaal weer van tafel wordt gehaald.

Het kan niet anders dan dat Alleen op de wereld van Hector Malot het lievelingsboek is van onze Diva. Hij bestelt alleen voor zichzelf een drankje, alleen voor zichzelf een sisha waterpijp en als klap op de vuurpijl zegt hij vlak voor de thee dat hij er van tussen gaat. Hij heeft afgesproken met vrienden en gaat een heerlijk avondje naar de club.

Wij domme ganzen denken eerst nog dat hij een grapje maakt. Maar wanneer we beseffen dat hij het meent, zit hij al in de taxi en is gevlogen.

Saillant detail: de veredelde snackbar hanteert wel de prijzen van een sterrenrestaurant, dat dan weer wel.

Hassan stort tijdens de thee volledig in en kan zijn ogen nauwelijks meer openhouden. Ook wij zijn goed kapot.

Hoog tijd om ons verkoelde nestje op te zoeken.