Wachten duurt lang, maar wordt bijna altijd beloond

Dubai dag 5

Met versnelde looppas gaan we richting de zaal. Het is 18.50 dus we zijn keurig op tijd. Ik steek mijn hoofd om de hoek van de deur en zie dat ze de tafels nog aan het monteren zijn, de stoelen worden rechtgezet en het podium wordt verbouwd. We konden het inmiddels verwachten, maar 19.00 gaan we niet redden.

De hele dag is er geen eten geserveerd, dus als er eenmaal wat culinaire happen worden geserveerd, storten de gasten, visagisten, make-up artiesten, sponsoren en andere gedienden zich op het buffet. De modellen zitten niet meer achter de kap- dan wel make-up tafel, maar worden in een trouwjurk gehesen. Ik weet dus nu ook waarom de meeste meiden zo dun zijn. Die hebben eerst zonder een hap te eten 5 uur in de schmink gezeten en kunnen nu nog twee uur voor de jurk uittrekken, of eigenlijk aantrekken.

Dan om 21.00 gaat het dan toch beginnen. De goodiebags staan onder de stoel, de muziek staat knetterhard, de lichten doen hun werk, de microfoon af en toe en op z’n tijd net iets te. Een enorme piep knettert uit de boxen. Het mag de pret niet drukken zou je zeggen. Toch wel.

De zaal zit vol, het eerste model komt op. Struikelt half over haar jurk, mag krap twee minuutjes haar schoonheid, make-up en jurk tonen. Nou ja, voor haar make-up en jurk de schoonheid zit daaronder verborgen. Op het megagrote LCD-scherm is haar uitgeputte, zenuwachtige en gespannen bekkie te zien. Dat ik dat kan zien door die plamuurlaag heen, zegt natuurlijk heel wat. Ik verwacht dan ook een daverend applaus, een snoeihard gejoel, zelfs een staande ovatie. Helaas. De enige drie die klappen en fluiten zijn Niels, Hassan en ik. Ghias is vooral met zichzelf en de camera bezig.

Ik kan het echt niet geloven. Zit je 7 uren lang stil, te wachten, zonder hap eten (als je geluk hebt, brengt een vriendelijke jongen uit Nederland je een flesje water of zijn jasje als je sterft van de kou door de airco) terwijl er aan je gesleuteld wordt… Mag je amper twee minuten van je roem genieten… zit vrijwel de gehele zaal op z’n telefoon en zijn het drie idioten uit Nederland die ter compensatie extra hard klappen en joelen. Zit je, nu ik er zo over nadenk, natuurlijk ook niet op te wachten. Alle make-up artiesten die het model onder handen hebben genomen krijgen een trofee en een diploma. Ik denk terug aan al die spiegels vanmorgen die aan beide kanten waren gevuld. Mijn gedachte wordt aangevuld met de tientallen bekers die op de statafels staan en besef dat dit een lange, zeer lange avond gaat worden.

En het wordt een lange avond. Het is de muziek die te hard staat, de dorst die kan niet worden gelest, maar bovenal kijk je zo’n veertig keer naar hetzelfde model dat opkomt. Allemaal zijn ze zo opgemaakt dat ze niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. We leven toe naar het moment dat Hassan naar voren wordt geroepen.

Dan is het moment daar.

Ghias is gewapend met twee telefoons, ik met één. Alles moet immers voor de socials worden vastgelegd.

‘Hassan Ibach, Sipan Style!’ Uiteraard wordt er nog veel meer gezegd, maar dit is wat ik versta.

Hassan stapt achter zijn VIP-tafel vandaan en loopt naar het podium. Zojuist deden we idioot, nu compleet debiel. Het brengt wel leven in de brouwerij, want ook de meeste andere gasten weten met gepaste tegenzin of uit eigen initiatief de handen op elkaar te krijgen.

Hadden die arme meiden maar zoveel lef als Hassan. Hij neemt absoluut de tijd en de ruimte om iedereen hartelijk te bedanken. Uiteraard worden de socials niet vergeten.

Dan wordt de eigenaar van de hoofdsponsor naar voren geroepen. Ik ben erg benieuwd, want hoe slecht het ook georganiseerd is, niets is te gek qua kosten. Zoveel professionele camera’s, security, licht, geluid en techniek. Ook de goodiebags zijn rijkelijk gevuld. Dus welke patjepeeër komt er met zijn dikke reet naar voren? Dan zie ik aan de voorste VIP-tafel wat beweging. Er wordt een stoel naar achteren geschoven. Ik zie alleen geen dikke reet, maar een iets te wijd zittend pak.

Het is de vriendelijke bonenstaak met de zeer plaatselijke baardgroei die naast een trofee ook nog een enorme ketting aan goud uitreikt. Dit trucje herhaalt hij, uiteraard erg ongemakkelijk, enkele keren. We zijn werkelijk met stomheid geslagen.

Eindelijk loopt de show op zijn einde. Weer willen behoorlijk wat mensen met ons op de foto. Wij willen graag op de foto met mevrouw Manal. De ontzettend vriendelijke en lieve eigenaresse van de organisatie, die ons ondanks alle drukte en de ondraaglijke pijn aan haar voeten ons steevast heeft geholpen. Haar voeten moeten namelijk wel wat aan gewicht dragen.

Maar ze blijft glimlachen en loopt graag met ons mee. We krijgen nog wat complimentjes en dan schreeuwt ze wat Arabisch door de gang. Niels en ik lachen, weer totaal onwetend, vriendelijk mee.

Direct gaan er wat personeelsleden rennen. Ze komen terug met twee awards. Naast de complimenten kunnen we ook deze in onze zak steken, omdat ze zo fijn met ons heeft gewerkt.

Ghias, voelt zich gepasseerd en jat natuurlijk zelf een overgebleven trofee van de tafel.

Een van de visagistes is zo gesloopt dat ze het zware beeldje van metaal en glas niet eens meer goed vast kan houden. Het valt in stukken uiteen op de marmeren vloer van de entree. Wij geven gauw een van onze beeldjes. Zij blij en dankbaar. Wij krijgen snel een nieuwe.

Maar de mooiste verrassing van de avond moet dan nog komen.

We komen Faris in de gang tegen. Althans wat er van deze fijne snuiter over is. Ook hij is aan het einde van zijn latijn. Toch blijft hij vriendelijk, dankbaar en geïnteresseerd.

‘Jullie gaan morgen terug hè? Goede reis alvast!’

Dan ontstaat er een gesprek tussen Hassan en Faris in het Arabisch dat ik voor deze keer wel min of meer kan volgen.

We moeten morgen het hotel uit. De kamers waren alleen voor tijdens het event geboekt.

Het is 9 mei en we vliegen pas de 15^e terug.

Dus.