Overpeinzingen

Het is inmiddels 1.52. Ik lig in bed en kan de slaap niet vatten. Komt het door al die nieuwe indrukken of aan die zeven sloten koffie? Ik weet het niet. Het was overigens wel lekkere koffie. De koffie smaakte juist omdat hij mij met veel vriendelijkheid, interesse en betrokkenheid door mijn collega’s werd geserveerd.

Feit is, dat ik niet kan slapen en met een goede glimlach terugkijk op mijn eerste dagen als werkende man. De glimlach transformeert tot mijn eigen schrik tot een niet te duiden grinnik. Ik als werkende man, ik moet er toch echt nog even aan wennen.

Dat het voor mij wennen is, is eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Nu is het voor een student die de stap maakt naar het werkende bestaan sowieso wennen, laat staan in deze tijd. Buiten de paar vriendelijke collega’s met wie ik op de afgesproken anderhalve meter koffie heb gedronken en die mij op diezelfde afstand wegwijs hebben gemaakt, was het pand nagenoeg stil en verlaten. Toch heb ik al een goed beeld gekregen van mijn nieuwe werkplek, een bedrijf waar je wordt uitgedaagd je talenten te benutten en het rondje om de kerk niet in het woordenboek voorkomt. Je krijgt veel sneller verantwoordelijkheid waardoor je leercurve steiler wordt en je zodoende nog meer gemotiveerd raakt je beste beentje voor te zetten.

‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder, La la la la, la la, lalala!’

Ik word ruw gestoord in mijn overpeinzing door een vals lallende student op straat. Geërgerd kijk ik naar de klok. 3.14. Hallo, er moeten ook mensen gewoon werken, hoor ik mezelf haast hardop zuchten. Weer dat onbeduidende gegrinnik. Nu zelfs met een hik, waarbij een weeïge smaak van koffie, bier en tosti ham kaas mee naar boven komt. Alhoewel de tosti’s goed in de smaak vielen, hoop ik oprecht dat eerdaags de kantine haar deuren weer zal openen.

Ineens moet ik terugdenken aan de vreemdste vrijdmibo die in deze tijd juist gangbaar is. De vrijmibo op afstand. Met een drankje voor de webcam en proosten op het weekend. Alhoewel het een borrel op afstand is, voelde het voor mij als een intieme borrel. Ik voelde me direct ‘one of the guys’, zonder hiermee mijn vrouwelijk collegae natuurlijk onrecht aan te willen doen.

Gek genoeg heb ik ondanks het tijdstip alweer zin om op te staan en aan de slag te gaan, wellicht wordt dit gevoel gesterkt door mijn uitzicht. Vanachter mijn bureau kijk ik op de mooiste voetbaltempel op aarde.

In de verte kraait de eerste haan.