Lefaards

Echte lef bestaat niet meer! Hooguit gore lef en nietsontziende schaamteloosheid.

In vroeger tijden bestond er nog lef zoals lef bedoeld is. Een dorpje dat dapper weerstand biedt aan de Romeinen, een moedige ridder die eerzuchtig een draak verslaat, een verzetsstrijder bij wie de inhoud van zijn boekenkast lang niet zo waardevol is als hetgeen daarachter.

Tegenwoordig heb je lef als je in adamskostuum op blind date gaat, als moeilijke eter kotsend van een blaadje sla wanhopig zoekt naar een afvalbak en als uitgekotste Lange rapper uitspraken doet die alle grenzen voorbijschieten. Bovenstaande wordt primetime uitgezonden op televisie, en ja ik heb hiernaar gekeken. Met stomme verbazing. Soms enkele minuten, waarna ik hoofdschuddend verder zap, soms het hele programma tot Astro-tv begint, omdat ik nog steeds als versteend en met opengesperde mond niet kan bevatten wat ik zojuist heb aanschouwd.

Deze schaamteloosheid verbaast mij, schudt mij wakker, maar laat me sporadisch flauwtjes glimlachen.

Een zeer gewaardeerde collega, die nogal op de centen is, komt met een tas van een aansprekend koffiecupjesmerk de ruimte binnengestapt. Ik zeg gekscherend:

‘Zozo, doe maar duur!’

‘Nee joh, juist niet!’

Zonder enige gêne vertelt hij dat hij de cupjes hergebruikt.  Pardon? Ja. Hergebruikt.

Hij en vrouwlief zoeken op de dinsdagavond de keukentafel op en maken de cupjes grondig schoon. Vervolgens worden deze gevuld met, logischerwijs, afgeprijsde koffie. Wel stevig aandrukken! Dan knipt de vrouw des huizes keurig de voorgetekende rondjes van aluminiumfolie. Tenslotte worden de folietjes goed strak over de opnieuw gevulde cupjes getrokken.

Verbijsterd, verbaasd en een diepe zucht maar ook een staande ovatie onderdrukkend, krijg ik met een ferme knipoog het stiekeme advies het ook maar eens te proberen.

Dat is pas echte lef!

Deze echte lef bestaat niet echt meer, gore lef komt helaas steeds vaker voor.

Steekpartijen, overvallen van twaalfjarigen, uit verveling complete wijken slopen en de handhavers met alles wat los maar vooral vast zit bekogelen. Wat een vieze gore lef.

Uit Elisabeth slaap zacht van Acda en de Munnik komt de fantastische strofe: Niet iedereen kan een held zijn, er moeten ook mensen gered. Ik heb echter steeds vaker het gevoel dat er te veel mensen moeten worden gered.

We kunnen gewoonweg niet genoeg lefgozers en lefmeiden leveren om al deze lefaards te redden.