Vertekend

‘Meldkamer voor de 43.01, er is een melding gemaakt van een mogelijke verhanging in de Piepstraat nummer piep, recht tegenover het Piepplein.’

‘Hier de 43.01. Wij zijn in de buurt, we gaan wel even polshoogte nemen.’

We komen aan bij het opgegeven adres en kijken automatisch omhoog.

Er brandt licht bij het nummer waar we moeten zijn.

We stappen uit en ik nogmaals werp ik de blik omhoog, terwijl mijn collega op zoek gaat naar de man met hond die melding heeft gemaakt. Ik kijk nog eens goed en schrik ik mij helemaal het apenzuur.  

Ik roep mijn collega die de man met hond spijtig genoeg niet heeft kunnen vinden. Ook hij schrikt zich helemaal het apelazarus als hij goed omhoogkijkt.

Voor de zekerheid roept mijn collega al versterking op. Ik bel aan.

Na wat gestommel, doet een jongedame in badjas de deur open. Vrolijk en toch ook enigszins verbaasd vraagt zij of zij ons ergens mee kan helpen.

‘Ben je alleen thuis?’, vraag ik, terwijl ik het beeld boven niet kan matchen met haar voorkomen.

Ze knikt instemmend.

‘Weet je dat zeker?’, vraag ik toch maar voor de zekerheid.

‘Ja, hoe zo dan?’, haar vrolijke blik heeft gedwongen plaats gemaakt voor schrik in haar ogen.

‘Kijk zelf maar.’

Ze knoopt haar ochtendjas wat strakker dicht en loopt op haar roze sloffen een paar stappen naar buiten. Dan kijkt ze omhoog.

Een gesmoorde gil. Een hand voor haar mond.

‘Dat kan helemaal niet,’ stamelt zij. ‘Nee, dat kan echt niet.’

‘Zullen we even gaan kijken?’

‘Oh, dat zou ik wel fijn vinden.’

We gaan een steile en versleten trap op en lopen door haar woonkamer naar de kamer die vanaf de straat zo goed te zien is.

Bij binnenkomst zie ik direct wat er aan de hand is.

Een of andere beunhaas heeft geprobeerd een kledingrek te timmeren. Het rek hangt via een touw uit het plafond met losse planken aan elkaar. Haar lange winterjas heeft ze over het touw gedrapeerd, daarboven hangt aan een haakje een donkerbruine cowboyhoed.

‘Hier de 43.01. Vals alarm.’ (Nu door scrollen naar beneden voor het beeldmateriaal)