Op de route de Soleil kachelt een oude Toyota op de idyllische melodie van Michel Fugains ‘Une belle histoire’. Het glooiende landschap wordt ontsierd door felgekleurde ritsen van auto’s, caravans, campers, vol gestouwde busjes en vouwwagens, alle met dezelfde eindbestemming: de zon.

In de Toyota is het warm, heet. De ramen zijn met enige kracht naar beneden gedraaid daar de geopende ramen voor de enige verkoeling kunnen zorgen. De zinderende zon zorgt er echter voor dat de ‘verfrissende’ lucht die door het geopende raam naar binnen wappert, niets anders is dan een föhn zonder krultang. 

De sfeer is daarentegen opperbest. In de auto ontdekkende we een vrouwelijke en een mannelijke avonturier. Vrouwlief is die morgen voor dag en dauw opgestaan om liters vodka in kleine flesjes Spa Blauw over te gieten om maar geen argwaan te wekken bij haar geheelonthoudende reisgenoot. Deze heeft zelf overigens vol trots zijn doos met principes in de niet al te ruime kofferbak geladen. Dit nam zoveel ruimte in beslag, dat vanmorgen al de eerste pittige woordenwisseling ontstond. Het beloofde die ochtend niet veel goeds. 

Het tegendeel is echter waar. Het reizende duo was de ring van Amsterdam nog niet af of er werd al uit volle borst gezongen. De vrouwelijke bijrijder begon echter veel te vroeg het ´We zijn er bijna, we zijn er bijna´ in te zetten, hetgeen weer enige irritatie opleverde bij de chauffeur. Deze verbeet zich en overstemde dit nummer met het alom bekende ´Waarom nou jij´ van Marco Borsato. 

Zestig Nederlandstalige, vijfentwintig Engelse en anderhalve Franse hits verder reed dit illustere trio al onder Parijs.

Elk ´huwelijk´ wordt getest op de autoweg rond Parijs. Helaas beschikt het met alle respect noeste koekblik op wielen niet over geavanceerde apparatuur als Tomtom of andere gps-systemen. Een hilarisch tafereel deed zich voor en zou niet misstaan in welke slapstick dan ook. De bijrijder is er zeker van dat zij de goede afslag hebben genomen alleen ineens zien ze de Eiffeltoren wel van heel dichtbij. Midden op de Champs Elysées bemoeit de chauffeur zich toch met het lezen van de kaart. Dit doet hij met gepaste agressie en betweterij hetgeen weer enige irritatie oplevert bij de bijrijder. Deze laat zich de Franse kaas niet van het brood eten en houdt de kaart opzettelijk stevig vast, hierdoor moet de chauffeur die de kaart in handen wil krijgen wel een stevig ruk geven… Met verbaasde blik ziet het tweetal hoe de kaart in tweeën, als een vrije vogel in een woeste herfststorm het raam uitvliegt.

Inmiddels kachelt de Toyota verder over de Route de Soleil, ingehaald door vrachtwagens, meterslange caravans, tractoren met mestwagens, etc. De Toyota kan wel harder, maar de chauffeur heeft zo zijn principes. 

Zeven uur later dan gepland bereikt ons reizende circus hun eindbestemming. Vrouwlief snakt naar een Spa Blauw en haar metgezel evenzeer… 

Eerst moet echter de tent worden opgezet. Het is pas goed rusten na gedane arbeid. Tja. De tent opzetten.

Dat er geen instructievideo is meegeleverde vindt onze Spa Blauw lurkende reisgenoot maar onzin. Het in elkaar zetten van een Billy-kast ging nog net, maar deze ´handzame´ bungalowtent is toch andere koek. Droge, taaie en niet te versmaden peperkoek welteverstaan. 

Haar reisgenoot staat misprijzend zijn hoofd te schudden en heeft al contact gemaakt met de buren. Gezamenlijk staan ze grijnzen en laatdunkend de bezigheden te analyseren en komen zij tot de verrassende conclusie dat het zo niet moet. 

Met rood hoofd en stoom uit haar oren smijt zij de sores en de tent incluis stokken van zich af, verzamelt in haastige spoed al haar flessen Spa Blauw en neemt het eerste de beste hotel in de omgeving. 

Echte lef bestaat niet meer! Hooguit gore lef en nietsontziende schaamteloosheid.

In vroeger tijden bestond er nog lef zoals lef bedoeld is. Een dorpje dat dapper weerstand biedt aan de Romeinen, een moedige ridder die eerzuchtig een draak verslaat, een verzetsstrijder bij wie de inhoud van zijn boekenkast lang niet zo waardevol is als hetgeen daarachter.

Tegenwoordig heb je lef als je in adamskostuum op blind date gaat, als moeilijke eter kotsend van een blaadje sla wanhopig zoekt naar een afvalbak en als uitgekotste Lange rapper uitspraken doet die alle grenzen voorbijschieten. Bovenstaande wordt primetime uitgezonden op televisie, en ja ik heb hiernaar gekeken. Met stomme verbazing. Soms enkele minuten, waarna ik hoofdschuddend verder zap, soms het hele programma tot Astro-tv begint, omdat ik nog steeds als versteend en met opengesperde mond niet kan bevatten wat ik zojuist heb aanschouwd.

Deze schaamteloosheid verbaast mij, schudt mij wakker, maar laat me sporadisch flauwtjes glimlachen.

Een zeer gewaardeerde collega, die nogal op de centen is, komt met een tas van een aansprekend koffiecupjesmerk de ruimte binnengestapt. Ik zeg gekscherend:

‘Zozo, doe maar duur!’

‘Nee joh, juist niet!’

Zonder enige gêne vertelt hij dat hij de cupjes hergebruikt.  Pardon? Ja. Hergebruikt.

Hij en vrouwlief zoeken op de dinsdagavond de keukentafel op en maken de cupjes grondig schoon. Vervolgens worden deze gevuld met, logischerwijs, afgeprijsde koffie. Wel stevig aandrukken! Dan knipt de vrouw des huizes keurig de voorgetekende rondjes van aluminiumfolie. Tenslotte worden de folietjes goed strak over de opnieuw gevulde cupjes getrokken.

Verbijsterd, verbaasd en een diepe zucht maar ook een staande ovatie onderdrukkend, krijg ik met een ferme knipoog het stiekeme advies het ook maar eens te proberen.

Dat is pas echte lef!

Deze echte lef bestaat niet echt meer, gore lef komt helaas steeds vaker voor.

Steekpartijen, overvallen van twaalfjarigen, uit verveling complete wijken slopen en de handhavers met alles wat los maar vooral vast zit bekogelen. Wat een vieze gore lef.

Uit Elisabeth slaap zacht van Acda en de Munnik komt de fantastische strofe: Niet iedereen kan een held zijn, er moeten ook mensen gered. Ik heb echter steeds vaker het gevoel dat er te veel mensen moeten worden gered.

We kunnen gewoonweg niet genoeg lefgozers en lefmeiden leveren om al deze lefaards te redden.

Het is inmiddels 1.52. Ik lig in bed en kan de slaap niet vatten. Komt het door al die nieuwe indrukken of aan die zeven sloten koffie? Ik weet het niet. Het was overigens wel lekkere koffie. De koffie smaakte juist omdat hij mij met veel vriendelijkheid, interesse en betrokkenheid door mijn collega’s werd geserveerd.

Feit is, dat ik niet kan slapen en met een goede glimlach terugkijk op mijn eerste dagen als werkende man. De glimlach transformeert tot mijn eigen schrik tot een niet te duiden grinnik. Ik als werkende man, ik moet er toch echt nog even aan wennen.

Dat het voor mij wennen is, is eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Nu is het voor een student die de stap maakt naar het werkende bestaan sowieso wennen, laat staan in deze tijd. Buiten de paar vriendelijke collega’s met wie ik op de afgesproken anderhalve meter koffie heb gedronken en die mij op diezelfde afstand wegwijs hebben gemaakt, was het pand nagenoeg stil en verlaten. Toch heb ik al een goed beeld gekregen van mijn nieuwe werkplek, een bedrijf waar je wordt uitgedaagd je talenten te benutten en het rondje om de kerk niet in het woordenboek voorkomt. Je krijgt veel sneller verantwoordelijkheid waardoor je leercurve steiler wordt en je zodoende nog meer gemotiveerd raakt je beste beentje voor te zetten.

‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder, La la la la, la la, lalala!’

Ik word ruw gestoord in mijn overpeinzing door een vals lallende student op straat. Geërgerd kijk ik naar de klok. 3.14. Hallo, er moeten ook mensen gewoon werken, hoor ik mezelf haast hardop zuchten. Weer dat onbeduidende gegrinnik. Nu zelfs met een hik, waarbij een weeïge smaak van koffie, bier en tosti ham kaas mee naar boven komt. Alhoewel de tosti’s goed in de smaak vielen, hoop ik oprecht dat eerdaags de kantine haar deuren weer zal openen.

Ineens moet ik terugdenken aan de vreemdste vrijdmibo die in deze tijd juist gangbaar is. De vrijmibo op afstand. Met een drankje voor de webcam en proosten op het weekend. Alhoewel het een borrel op afstand is, voelde het voor mij als een intieme borrel. Ik voelde me direct ‘one of the guys’, zonder hiermee mijn vrouwelijk collegae natuurlijk onrecht aan te willen doen.

Gek genoeg heb ik ondanks het tijdstip alweer zin om op te staan en aan de slag te gaan, wellicht wordt dit gevoel gesterkt door mijn uitzicht. Vanachter mijn bureau kijk ik op de mooiste voetbaltempel op aarde.

In de verte kraait de eerste haan.

‘Ben ik nou zo slim of zijn jullie nou zo dom!’ De legendarische woede-uitbarsting van Louis van Gaal in 1996.  

Ik moet er in deze moeilijke tijd vaak aan terugdenken.  

Demonstraties tegen het coronabeleid.  

Ik begin gefrustreerd aan mijn tweede schoen te knagen als er weer zendtijd wordt verspild aan een of andere wappie die er heilig van overtuigd is dat Bill Gates achter corona zit. Hij zal ons allemaal via het 5G-netwerk nog verder besmetten met de pest-tyfus-puilen-pokken.  

Ik vind het idee dat zo’n mevrouw een enkel warhoofd besmet met haar ideeën minstens zo eng als corona zelf.  

In veel gevallen gaat het om gekkies die meerdere klappen van de molen hebben gehad en die verder weinig invloed zullen hebben op die enkele mafklapper na.  

Ik moet denken aan Don Quichot. Strijdend ging hij die molens te lijf, omdat hij dacht dat het monsterlijke vijanden waren. Zo zie ik deze complotdenkers ook. Idioten op een hobbelpaard, afstormend op wie of wat de vijand ook moge zijn, om maar een schuldige aan te kunnen wijzen.  

Natuurlijk is iedereen klaar met Corona, maar zoals de campagne en de cijfers duidelijk aangeven, is corona nog lang niet klaar met ons. 

En toch.  

#Ikdoenietmeermee 

Enkele B-C- en voor mij volstrekt onbekende artiesten hebben hun handjes ineengeslagen en als een kleine kinderen stampvoetend gekrijst dat ze niet meer meedoen.  

Waar doen ze dan precies niet meer aan mee?  

Willen ze in polonaise de ic-afdelingen binnen hossen, de conducteur in het gezicht kunnen niezen of hoestend en proestend de vakkenvuller in de weg gaan staan? Kan iemand mij dit uitleggen? 

Gelukkig nam Famke Louise de handschoen op, niet echt aantrekken natuurlijk, want ze doet niet meer mee.  

Famke schoof bij Jinek aan. ’s Middags had ze al met steekhoudende argumenten een verslaggever van Powned op zijn plaats gezet. Oh nee. Ze sloeg de microfoon uit zijn handen.  

Met plaatsvervangende schaamte, gedrenkt in medelijden, maar bovenal met doofstomme verbazing heb ik dit stukje pijnlijke televisie aanschouwd.  

Dat je met je eerste zin, die je nota bene op een papiertje hebt gekrabbeld, je hele optreden kan verpesten. Het is een prestatie: 

‘Ik wil beginnen met dat ik heel veel respect heb voor corona!’  

Die staat, Famke. Goed gedaan. 

Het enge is dat deze jongedame één miljoen trouwe volgers heeft. Het gevaar is dus aanwezig dat zij haar ‘goede’ voorbeeld zullen volgen.  

De andere tafelgasten waren zo lief. Alsof een peutertje een tekening met krassen laat zien en de ouders liefde- en begripvol aangeven dat zij snappen en zien dat dát het huis is en dat die andere krassen papa en mama voorstellen.  

Leg haar het vuur aan de schenen, dacht ik nog. Maar juist door haar zo begrip- en bijna liefdevol tegemoet te treden werd haar optreden steeds pijnlijker.  

Een dag later trokken bijna alle B-C- en voor mij volstrekt onbekende artiesten toch hun keuteltje weer in. Eerst dus proberen een beetje na te denken en anders gewoon even aan je papa of mama vragen.

Ik vond deze opdracht erg leuk om te doen, juist ook omdat ik met werkelijk vreselijk gestoord heb aan hetgeen ik hierboven heb beschreven. Ik hoefde mijn gevoelens niet eens dikker aan te zetten.  

Ik wil nog werken aan mijn oordelende manier van schrijven, al denk ik dat hij in deze blog geaccepteerd is.  

Ik heb deze column net na die afgang van Famke Louise bij Jinek geschreven.

Gisteren zag ik met dezelfde verbouwereerde verbazing hoe er in Den Haag nog even voor het sluiten van de markt, letterlijk in dit geval, een feestje in een grote tent werd gevierd.

Ik had dat graag nog toegevoegd, alleen werd de column dan wel wat te lang. Ongekend wat een idioten.