Het aftellen is begonnen. Zaterdagnacht 10 oktober 2009 rond een uur of vier fluister je zacht dat het volgens jou is begonnen. Vader in spe is direct klaarwakker. Eerst kabbelen de weeën als rustige bosbeekjes voorbij, later op de dag zullen ze veranderen in golven waarbij een surfplank niet zou misstaan.
Gelukkig waarschuwde Sophie je een week daarvoor nog dat je niet meer in een golfslagbad mag komen of in een te ruige zee moet gaan zwemmen, zo wordt duidelijk weergegeven in het boekje ‘Duik in je weeën’.
De rest van de nacht is vrij onrustig, wat overigens een voorbode is voor de dag die volgt.
Die dag is dan ook doorgebracht met het zitten op de bank en het kijken naar ‘Public enemy number one’. De film is meerdere malen onderbroken, omdat er rondjes moeten worden gelopen en er op de rug moet worden geduwd, om de pijn maar iets te verzachten.
Douchen en in bad zijn ook een verademing. Maar hoe verder de dag vordert en de zondag nadert, bieden eerder genoemde oplossingen geen soelaas meer.
Op stel en sprong ben ik nog naar de winkel gefietst om wat avondeten te halen. Hetgeen vervolgens onaangeroerd op tafel is blijven staan.
Het is ook de avond dat de meest onnozele show van de afgelopen decennia wordt uitgezonden: Hole in the wall, waarbij twee bekende Nederlanders, Beau van Ervendoorn en Gerard Joling met een aantal B-artiesten in een glimmend pakje door gaten in een piepschuim muur moesten duiken. Hilarisch… Uit pure armoe en door uitzinnige spanning hier toch maar met een half oog naar zitten kijken.
Rond een uur of negen wordt de verloskundige erbij geroepen. Zij komt, voelt even gaat weer.
Na elven uur komt zij terug en zijn wij rustig naar het ziekenhuis gereden.
Het moment dat de lege MaxiCosi wordt meegenomen in de wetenschap dat daar enkele uren later een klein wezentje in zal liggen, is prachtig maar op hetzelfde moment nog zo onvoorstelbaar.
In het ziekenhuis is een aparte kamer voor ons ingericht. Compleet met badkamer voor mevrouw en bankbed voor meneer.
Eerst nog even ‘heel ontspannen’ in bad gelegen.
Dan is het daadwerkelijke aftellen echt begonnen.
De gynaecoloog wordt er nog bijgehaald om te overleggen of er een verdoving moest worden toegediend. Na kort overleg wordt daartoe besloten. Alleen op het moment dat de beste man met aankomt, zijn ‘we’ inmiddels zover op weg, dat de tanden nu echt even op elkaar moeten en de man de spuit tussen de benen verdwijnt. Na behoorlijk wat bloed, nog meer zweet en tranen van pijn, maar bovenal van geluk wordt om op 11-10-09 4.40 Lars Leever geboren. Zijn koppie was uiteraard om 4.32 al te zien…
De eerste reactie van papa gaat vanzelfsprekend de boeken in. Hem was namelijk niet verteld dat sommige ledematen ietwat afwijken van de normale proportie die je zou verwachten.
‘Jezus, wat een balzak!’
Zijn ogen vallen helemaal uit zijn kassen als hij het ventje, van slechts enkele minuten oud, boven het aankleedkussen wordt gehouden en zijn eerste pasjes zet.
Grootouders, ooms en tantes worden van het heugelijke nieuws op de hoogte gesteld.
Na een bizarre nacht, slechts anderhalf uur slaap, maakt Lars ons wakker met wat zachtjes gekreun.
De opa’s en oma’s zullen later die ochtend komen om het gezin Leever, wat klinkt dat nu nog gek, op te halen.
Op de weg naar huis, is vader nog wel zo scherp om uit een afvalcontainer een fantastisch oude paal te trekken die goed van pas komt in het huisje op het dakterras. Waar je al niet druk mee bent…
Thuis staat de kersverse tante ons al op te wachten. Oma Brummen heeft een mooie ‘boom’ gekocht waar iedere bezoeker zijn of haar wens voor Lars op een kaartje kan zetten.
De beide ooms komen later op de dag.
Alhoewel we graag iedereen ons wereldwonder willen laten zien, moeten wij op aanraden van Greetje, vrouw van mijn vader, maar nu vooral kraamhulp, rust houden.
Het is fantastisch dat Greetje onze kraamhulp wil en kan zijn.
Je hoort ook wel eens verhalen van een chagrijnige naar shag meurende kraamhulp die je na een minuut of twee al veel liever kwijt dan rijk bent.
De twee dagen die vader vrij kreeg van zijn werk worden goed besteed. Zo wilde de kleine man niet van de tiet, en moest er hals over kop een kolfmachine worden gehaald, alsmede een weegschaal waar het ventje in moest worden gewogen voor het precieze gewicht.
De nood was redelijk aan de kleine man, want al snel wordt duidelijk dat Lars niet helemaal lekker op gewicht komt.
Dit gegeven maakt direct wat opgepropte kraamtranen bij je los.
Gelukkig sterkt het ventje snel aan en kijkt hij met fris verstand en een ondeugende blik de wereld in.
Het voeden blijft toch wat problematisch, Lars doet rustig een uur over een fles, nadat hij eerst kleine beetjes via fingerfeeding binnen kreeg.
Langzamerhand wordt Lars sterker en sterker.
Vooral het douchen met zijn vader was van meet af aan een feest. Nu we ons geen zorgen meer hoeven te maken over zijn gewicht is het wachten op zijn eerste lach, zijn eerste poging tot omrollen, zijn eerste dit en zijn eerste dat.
We zijn inmiddels bijna negen maanden verder, net zo lang als dat Lars in moeders buik de tijd heeft gehad zich klaar te stomen voor zijn entree in deze wereld.
Hoewel hij een paar keer behoorlijk ziek is geweest, mogen we niet anders zeggen dan dat het een verschrikkelijk heerlijk en makkelijk kereltje is.
De ene morgen komt hij om vijf uur, de andere keer blijft hij rustig liggen tot een uur of zeven, het maakt geen verschil. Je hoeft zijn kamer maar binnen te stappen en je ziet een wild headbangend jochie zich wakker lachen voor een nieuwe dag. Direct ben je vergeten dat je nog moe en slaperig bent of dat het ál tien over zes is.
Wanneer je hem oppakt, kruipt hij nog even lekker in je nek. Moeder krijgt dan een paar natte kussen, papa wordt bij het uitdelen van deze klappers overgeslagen, de stoppelbaard prikt.
Elke dag is opstaan een feest, het gaan werken ietwat minder leuk, maar het thuiskomen weer fantastisch.
Aftellen. 11-10-09. Het aftellen is inmiddels optellen. We tellen alle nieuwe dingen op die Lars meemaakt, uithaalt, en beleeft.
